Tímarit Máls og menningar - 01.06.1984, Qupperneq 89

Barnið
Hjarta mínu blæddi þegar ég horfði á hana vinna. Zala, sagði ég,
gerðu þetta ekki. En hún þráaðist við. — Eg hef alltaf beðið eftir
þessum degi, sagði hún. Hversu oft hef ég ekki sagt við sjálfa mig:
ætli ég lifi þann dag að vinna fyrir sjálfa mig? Eg hef þrælað í svo
mörg ár hjá vandalausum. — Hún vann af kappi. — Faðir minn og
móðir voru enn í vinnumennsku þegar þau dóu. Eg lifði líka eymdar-
lífi í þjónustu hjá öðrum, sagði hún. — Svona hélt hún áfram eins og
óð, og endurtók í sífellu: Eg hef beðið svo lengi eftir þessum degi . . .
Dag nokkurn, það var svo hræðilega heitt frænka, að fuglarnir
duttu steindauðir til jarðar, með lafandi tungur. Við vorum að bera
kornið heim á þreskivöllinn. Sólin var hátt á lofti, geislar hennar
skrúfuðu sig inn í höfuðið eins og naglar. Zala hafði lyft stórum sekk
á bak sér. Tveir karlmenn hefðu varla getað bifað honum. — Þú mátt
ekki ofreyna þig svona, sagði ég. — Eg hef beðið svo lengi eftir
þessum degi, svaraði hún, og augu hennar fylltust tárum.
Allt í einu, á miðri leið, kastaði hún frá sér pokanum. — Hvað er
að, góða? spurði ég. — Það er verkurinn, svaraði hún, hann er að
versna. I morgun var hann ekki svo slæmur, en nú er hann að versna.
Alveg eins og hnífsstunga. Eg ætla heim. Hugsa þú um vinnuna, ekki
hætta. Við megum ekki láta maurana éta uppskeruna."
Djennet gamla stundi þungan.
„Hún var alin upp hjá vandalausum. Hún var munaðarleysingi,
þurfalingur. Henni var dýrmætara en lífið að eiga eitthvað sjálf. En
hún lifði ekki að njóta þess. Æ, vesalings Zala mín, þú fékkst ekki að
lifa.“
Ismail hélt áfram án þess að gefa gaum að orðum frænku sinnar.
„I eina viku reisti hún ekki höfuðið frá koddanum. Zala, sagði ég,
þetta gengur ekki svona. Þér batnar aldrei. Þú gætir dáið, sagði ég, ef
þú borðar ekki eða drekkur. Andlit hennar var orðið náhvítt eins og
úr gifsi, kinnbeinin sköguðu út. Eg get setið við höfðalagið, ef þú
vilt, sagði ég, eða farið með þig til læknis. Hvað yrði um mig og
uppskeruna án þín? — Hún fór að gráta og barma sér. Mér verður
batnað á morgun, sagði hún, og rak mig út á akurinn. — Hún var
alein eftir í fjósinu hans Zeki aga,2 svona illa á sig komin, og enginn
nálægur til að gefa henni að borða og drekka. Eg hefði getað fengið
2 Ríkur landeigandi.
319