Tímarit Máls og menningar - 01.06.1984, Síða 97

Barnið
skipti sem hún hreyfði vögguna, skalf skýlið. Veli frændi var fyrir
löngu farinn að sofa, og hraut. Stuttu seinna hætti vaggan að hreyfast.
Djennet hlaut að hafa sofnað. Mýflugnaher hafði gert innrás og réðst
á hvað sem fyrir var.
Það var komið langt fram yfir miðnætti og barnið var enn grátandi.
Ismail bylti sér og sneri sér snöggt við einu sinni eða tvisvar, en við
það skalf skýlið og titraði.
„Frænka," hvíslaði hann, svo lágt að varla heyrðist. „Djennet
frænka!“ Konan vaknaði. Annaðhvort hafði hún aldrei sofnað, eða
þá að hún hafði rétt fest blund. „Frænka," sagði hann. „Taktu það og
farðu með það til höltu Emine. Það er að gera út af við mig. Það
þagnar ekki, það þagnar aldrei, það ætlar að ganga af mér dauðum.
Farðu með það.“
Gamla konan stóð upp, nuddaði augun og tók barnið úr vöggunni.
Aðalumræðuefni kvennanna í þorpinu var halta Emine og barn
Ismails. Þær töluðu um þau, hvort sem þær voru við vinnu á ökrun-
um eða á gangi eftir þorpsstígunum, á meðan þær ráku kálfana á beit
eða sátu við vefinn; hvar sem tvær konur hittust gátu þær ekki um
annað talað.
Flópur kvenna hafði safnast saman við dyr Svörtu Elif. Þær sneru
snældum sínum og skröfuðu.
„Heyrðu systir, þetta getur nú kallast heppni. Dauði Zölu varð
þessari höltu subbu til happs. Eins dauði er annars brauð.“
„Já systir, ef hún hugsaði nú um barnið, þá væri ekki hægt að
kvarta. Það vælir eins og hvolpur frá morgni til kvölds. En hún situr
þarna eins og hefðarfrú og étur það sem Ismail færir henni. Hann er
svo gott sem búinn að kaupa upp sykurinn, smjörið og rúsínurnar í
búðinni, þessi bjáni, og fylla húsið hennar með því. Hús þeirrar höltu
er orðið að sölubúð!“
„Satt segirðu systir, það er svo sannarlega orðið að sölubúð!“
„Ef hún bara hugsaði um barnið!"
„Eg fer helst ekki fram hjá dyrunum hennar. Barnið vælir frá
morgni til kvölds, vesöldin litla. Eins og lítill hvolpur . . . Hjarta
manns ætlar að bresta.“
„Litli sakleysinginn, alveg er ömurlegt til þess að vita.“
327