Tímarit Máls og menningar - 01.03.1993, Qupperneq 116

bókinni. Ljóðið Iætur lítið yfir sér í byijun, lýst
er Skólavörðuholtinu á þungum vetrardegi.
Svo þungur var hann
þessi vetur
að fólk
á leið til vinnu
í morgunsárið
ávarpaði hvert annað
á Skólavörðustígnum
Menn leituðu skjóls
undir veggjum Hábæjar
og ræddu um
frostaveturinn mikla
lurk
og fjárfelli
Með óvæntu myndmáli verða staður og stund
skyndilega óræð, skil nútíðar og fortíðar virðast
hverfa og ljóðið tekur á sig stemningu fomrar
bögu um leið og það lýsir kunnuglegu umhverfi
úr nútímanum.
Tvísýnt var að leggja á holtið
þegar hann stóð úr skörðunum
við Iðnskólann
Fátt um kennileiti
varðan horfm — rofin dys
úti í iðukóftnu grámataði í kross
Að baki hún langa fasta
loksins loksins páskafrí
En í lokin rofar aftur til og ljóðið endar með
sérlega skemmtilegri mynd þar sem „tíst tölvu-
spilanna“ hefur tekið við vorboðahlutverkinu af
lóusöngnum.
Nú enduróma skólagangamir
af tísti tölvuspilanna
sem lætur í eyrum
eins og ljúfur söngur
eins og lóusöngur
Yftr Hallgrímskirkju kviknar sumartungl
„Lóusöngur" er eitt af átta ljóðum í fyrsta hluta
bókarinnar og eru þau ljóð efnislega tengd — í
þeim flestum er ort um heim bamakennarans á
einn eða annan hátt. í ljóðunum „Vormorgunn“
og „Dýrleif grætur“ segir af bömum á leið í
skólann. í því fyrrnefnda er brugðið upp ákaf-
lega fallegri mynd af dreng sem treður snjó í
skólaporti: „treður sporaslóð / í sveiga / teiknar
línur / ár og strendur / býr til landakort.“ Þetta
ljóð er fyrsta ljóð fyrsta hluta og er það mjög
viðeigandi — upphafið markar lítill drengur í
ónumdu landi, hann er í senn landkönnuður og
geimfari, framundan ónumin lönd og endalausir
möguleikar. I síðarnefnda ljóðinu fylgjum við
hins vegar telpum sem eru að verða seinar í
skólann — og ein þeirra grætur. Ljóðmælanda
gmnar að orsök gráts Dýrleifar sé einhver önnur
og meiri en það að verða of sein í skólann og
reynir: „að stugga burt angistinni / sem á sér
dýpri rætur / handan við þennan hversdagsgráa
morgun.“ I ljóðinu „í skriftartíma“ er einnig
grunur um angistarfulla tilveru hjá litlu stúlk-
unni sem teiknar mynd af grátandi sól: „tára-
lækir ná alveg niður í bláar öldumar / og
barmafylla hafið.“ í þessu ljóði og ljóðinu „Á
sjöunda degi“ sjáum við kennarann í skólastof-
unni, lýst er tengslum kennara og bama og því
hvemig eitt tilsvar hjá bami, eða smáatriði í
teikningu bams, getur vísað langt út fyrir sig.
Þannig öðlast lítið ljóð aukna merkingu og hið
ósagða leitar á lesandann. Fá vel völd orð vekja
upp gmn um aðrar og meiri sögur.
I ljóðinu „Sérstakur dagur" er ort beinlínis
um hið stóra sem hið smáa getur geymt. Ljóð-
mælandi finnur perlu á götunni og fundurinn
verður tilefni gleði og fullnægju fyrir ftnnand-
ann sem skynjar leynda, persónulega merkingu
í fundinum þó hann viti
... að í raun og veru gerðist ekkert
þetta var bara ómerkileg glerperla
samt flutti hún þér skilaboð
dularfull og náin
aðeins þér
alla ævi manstu daginn
daginn þegar þú fannst perluna
106
TMM 1993:1