Tímarit Máls og menningar - 01.09.1996, Síða 14

sem var áferðin á öllum skáldskap, líka hjá ungum mönnum. Ég þekkti það
af bókum en það var mér ekki tamt. Þetta var ein af ástæðum þess að menn
stungu við fótum þegar þeir lásu Borgin hló og sögðu: „Nei, þetta er ekki hið
ljóðræna tungutak!“
Walt Whitman var söngvari eins og ég vildi verða, og hann sagði mér
ungum að tungutak mitt væri fullgilt skáldskaparmál, þó að það væri ekki
ofið úr gullaldarvef íslenskrar málsmenningarhefðar.
Kvæðið sem þú fórst með heitir Hörpusláttur. Þegar Steinn las handritið
yfir ákvað hann að það yrði fyrsta kvæðið í bókinni. Og Steinn skrifaði við
þetta kvæði: „Ágætt.“ Og þegar ég sá þetta íyrsta blað þegar ég sótti handritið
til Steins þá þurfti ég ekki meira. Þá átti ég hálfan heiminn.
Ég nefndi áðan að skáldskapur væri tilraun til að stöðva tímann. I þessu
kvæði er talað um Kolbeinshaus. Nú eru þeir búnir að leggja götu yfir
Kolbeinshaus, hann er horfinn. En hann er til í þessu kvæði! Það sýnir að
þeir geta ekki drepið Kolbeinshaus. Hann er þarna. Finnst þér þetta ekki
dálítið merkilegt? Þú getur ekki tekið mynd af Kolbeinshaus, en hann er
þarna!
Hitt skáldið var breska ljóðskáldið Dylan Thomas. Hann var fljúgandi
skáld með ótrúlega veröld undir vængjum. Ég gladdist yfir ljóðum hans, ég
las þau upphátt, ég skrifaði um hann, og svo var annað: Hann lifði í samtíð
sinni, ekki innan klausturmúranna heldur fyrir utan þar sem ég hafði einnig
viljað hasla mér völl. Og hann náði tengslum við samtíðina, hann talaði við
fólkið í kringum sig, hann flaug inn í hvers manns hjarta og hann flutti sín
kvæði. Þetta heillaði mig, gjörsamlega. Hann og Whitman voru einu skáldin
sem ég hirði ekki um þótt merki sjáist um í ljóðum mínum.“
„Komdu svo ég geti kysstþig áður en þú deyrð“ — segirðu í „Þögnin var eina
svarið“ í Borgin hló. Erþetta arfur Bjarna Thorarensens eða þín eigin rómantík?
„Ég þekkti Bjarna Thor vel, og virti hann mikils. En ég held að þetta séu
ekki áhrif frá honum heldur eðlislæg rómantík og grunur um dauðann.“
Dauðinn erfrekur íþessari fyrstu bók þinni.
„Já, ég þekkti fólk sem dó.“
Dauðinn er svo ótrúlega nálœgur ogþó ertu ekkiþrítugur maður. Misstirðu
ástvin?
„Ég fékk skarlatssóttina þegar ég var drengur, og hún var dauðadómur. Ég
gleymi aldrei þegar læknarnir stumruðu yfir mér í óráði og dæmdu þetta
skarlatssótt og allir bara forðuðu sér! Maður hefur upplifað hálfgerðan svarta
dauða! Dauðinn fylgdi mér og ég vissi að hann var alltaf nálægur.“
En þú misstir ekki beinlínis neinn þér tnjög nákominn?
„Þegar ég vann í Siglufirði ungur maður þá eignaðist ég marga góða vini.
Þarna var lífsglatt ungt fólk. Meðal þess var ung stúlka sem dó úr botnlanga-
bólgu nítján ára gömul. Hún er kannski þarna, til dæmis í ljóðinu „Svört
mold“. Og þó er ég ekki viss. Þarna er slengt saman skáldlegum draumi og
veruleika. Þegar þetta kvæði er ort voru mörg ár liðin frá því ég kynntist
12
TMM 1996:3