Tímarit Máls og menningar - 01.06.1999, Blaðsíða 48

JÓN ÓSKAR
fita hann, en gekk ekki. Síðan var hann skorinn eða réttara sagt opnað-
ur og saumaður saman aftur, því það var ekkert hægt að gera, krabb-
inn var kominn um allt, búinn að leggja undir sig lifrina. Læknirinn
sagði föður mínum þó ekki frá því. En það þurfti ekkert að segja hon-
um. Hann vissi að hann átti að deyja. Hann var á spítalanum í tæpa tvo
mánuði og hélt áfram að horast eftir að hann var skorinn upp. Þegar ég
kom til hans á spítalann, sagði hann við mig:
Þú átt að verða verkfræðingur.
Um leið voru þjóðir Evrópu að endurheimta frelsi sitt og jafnframt
fóru að berast fregnir til þessarar fjarlægu veiðistöðvar af hryðjuverk-
um nazista í styrjöldinni, af hroðalegri illverkum en nokkurn hér á
norðurhjara hafði órað fyrir. Smátt og smátt voru að berast og birtast í
blöðum myndir úr fangabúðum nazista, ógnvekjandi myndir af fólki
sem hafði verið þrælkað og svelt og var nú einsog beinagrindur. Nú
fékk heimurinn einnig að vita um skipulagða útrýmingu Gyðinga.
Síðan kom sá dagur, að ég sótti föður minn á spítalann, því hann var
útskrifaður, einsog það var kallað.
Þegar ég fór með hann inn í lyftuna, tók ég eft ir því að hann var orð-
inn horaðri en hann hafði nokkurntíma verið og hann var fölur og
veiklulegur eftir spítalavistina. Við vorum fyrst í stað tveir einir í lyft-
unni, en á næstu hæð fyrir neðan kom inn í hana ung hjúkrunarkona,
rétt um tvítugt, ákaflega falleg og vel vaxin einsog grísk gyðja. Hún
staðnæmdist í horninu við lyftudyrnar og fór að horfa á mig. Það var
svo mikil ástúð í augnaráðinu að ég hugsaði:
Hún veit að faðir minn er að deyja.
Hún hlýtur að vinna á næstu hæð fyrir neðan, hugsaði ég, en ekki á
skurðdeildinni þar sem faðir minn lá, því hún heilsar honum ekki, en
hún getur samt vel hafa vitað um hann. Þessvegna er augnaráð hennar
svona fullt af samúð. - En þó ég gæti ekki annað en litið undan þessu
samúðarfulla augnaráði, gat ég ekki heldur stillt mig um að líta upp,
þegar hún fór út úr lyftunni á næstu hæð fyrir neðan. Og þá sá ég hvað
hún hafði fallega fætur. Hún var í brúnum silkisokkum sem féllu vel að
fótleggjunum, en af þeim sökum kom fagurlega mjúklegt sköpulag
kálfa hennar svo vel fram sem verða mátti. Slíkir silkisokkar voru þá
eftirsóttir og hafa líklega verið fluttir inn frá Bandaríkjunum af því að
hér var bandarískt herlið til verndar. Mér þóttu brúnir silkisokkar
fallegastir.
46
www.mm.is
TMM 1999:2