Tímarit Máls og menningar - 01.06.1999, Side 70

SIGURÐUR A. MAGNÚSSON
Emest Hemingway.
nálægt Fossalta di Piave. Vikum saman hafði stórskotahríðin dunið látlaust
á báðum víglínum. Verkefni Hemingways var að koma særðum mönnum
og dauðum undan skothríð óvinarins. Þessa nótt skreið hann á maganum
útá svæðið milli víglínanna til að ganga úr skugga um hvort lífsmark væri
með einhverjum mannanna sem þar lágu. Skothríðin var með minnsta móti
þessa stundina enda komst hann leiðar sinnar ósár þartil hann hitti fyrir þrjá
ítalska framverði sem voru að kanna vígstöðu fjandmannanna. Ekkert orð
var látið falla en einn framvarðanna dró tappa úr flösku af chianti og lét hana
ganga milli þeirra félaga. Þá var skyndilega einsog himnarnir splundruðust
með gífurlegum gný. Rétt hjá þeim hafði lent frumstæð handsprengja.
Hemingway sagði síðar að sér hefði þótt sem allur máttur hefði snögglega
verið sogaður úr limum sér. Þegar hann kom til sjálfs sín gat hann naumast
hrært legg eða lið. Seinna fundu ítölsku læknarnir 237 málmflísar í fótunum
á honum. En á þessari stund hugsaði hann bara um eitt: að komast burt hið
bráðasta. Hann reis á fætur og þreifaði á slagæðum ítalanna. Tveir þeirra
voru dauðir en sá þriðji veinaði af kvölum. Endaþótt Hemingway fengi tæp-
lega staðið í fæturna fyrir kvölum axlaði hann hermanninn og tók stefnu á
ítölsku víglínuna. Hann skjögraði einsog dauðadrukkinn maður, öslaði for-
68
www.mm.is
TMM 1999:2