Tímarit Máls og menningar - 01.06.1999, Page 109

TVEIR VINIR
- En á eyjunni okkar! Frönsku framvarðarsveitirnar eru hjá
Colombes. Ég þekki Dumoulin ofursta; okkur verður auðvitað leyft
að fara í gegn.
Morissot andvarpaði af löngun til að fara.
„Þetta er þá fastmælum bundið. Ég slæ til“.
Þeir skildu til þess að ná í veiðibúnaðinn .
Stundu síðar gengu þeir hlið við hlið á aðalveginum og komu rétt á
eftir að einbýlishúsinu sem ofurstinn notaði sem bækistöð. Hann
brosti að bón þeirra og samþykkti þessa hugaróra. Þeir héldu aftur af
stað fótgangandi með fararleyfið upp á vasann.
Brátt fóru þeir framhjá framvarðarsveitunum og í gegnum
Colombes sem var auð og yfirgefín og komust að mörkum vínviðar-
ekranna í brekkunni sem liggur niður að Signu. Klukkan var um ell-
efu.
Hinum megin árinnar var þorpið Argenteuil. Það virtist autt og yf-
irgefið, en hæðirnar við Orgemont og Sannois setja þarna mestan svip
á landið. Sléttan mikla sem nær alla leið til Nanterre var algerlega auð
með nakin kirsuberjatré og gráleita jörð.
Sauvage benti á hæðirnar og sagði í lágum hljóðum: „Prússarnir eru
þarna uppfrá“. Einhver órói lamaði vinina þar sem þeir stóðu fyrir
framan þetta yfirgefna landssvæði.
„Prússarnir!“ Þeir höfðu aldrei orðið varir við þá, en mánuðum
saman höfðu þeir vitað af þeim umhverfis París, þar sem þeir jöfnuðu
Frakkland við jörðu, rændu og rupluðu, frömdu fjöldamorð, sveltu
fólk, ósýnilegir og allsráðandi. Þeir voru eins konar kynngimögnuð
skelfmg, sem kom í ofanálag við það hatur sem Frakkar höfðu á þessari
óþekktu og sigursælu þjóð.
Morissot sagði lágróma: „Hvað nú ef við myndum rekast á þá?“
Sauvage svaraði með gálgahúmor sem er einkennandi fyrir Parísar-
búa, og kom nú þrátt fýrir allt í ljós: „Við bjóðum þeim steiktan fisk!“
En þeir hikuðu við að hætta sér út á bersvæðið. Þögnin allt um kring
skaut þeim skelk í bringu.
Loks tók Sauvage af skarið: „Höldum af stað, en varlega11. Og þeir
gengu niður eftir vínekru sem lá í sveig eftir dálitlum hjalla og höfðu
vínviðarrunnana til að skýla sér, skimuðu allt um kring og lögðu við
eyrun.
Til þess að komast niður að ánni varð að fara stuttan spöl yfir ber-
TMM 1999:2
www.mm.is
107