Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Síða 82

RÚNAR HELGI VIGNISSON
Bæjarráðsmenn tinuðu höfði glottuleitir.
í næstu bæjardagskrá birtist í fundargerð bæjarráðs þessi liður:
Rætt var um framlag til Þróunarfélagsins. Bæjarráð hafnar erindinu.
*
Ég gróf stóran hluta af heimsborgaranum í mér. Við Andi urðum nán-
ast óaðskiljanleg og oft svaf ég í kistunni hjá honum, en fyrir kom að ég
sofnaði út af á rúminu mínu, ffá bók eða bréfi. Þá vaknaði ég stundum
við að hann var að tína af mér spjarirnar og leiddi það offar en ekki til
atlota.
Að njótast með Anda var ljúft á alveg sérstakan hátt. í atlotum hans
fólst eitthvað sem mér fannst gamalkunnugt og kannski voru þau
svona ljúf þess vegna. Það var eins og við værum að bergja á djúpstæðu
vatni sem var svo tært og ómengað að það kallaði fram klökkva hjá
okkur sem nú vorum mett af eplum skilningstrjánna, hvort með sín-
um hætti.
Og í hámarkinu alltaf andlitið á Jóni Sigurðssyni, baðað tárum mín-
um, rétt eins og hann væri klökkur sjálfur.
Þó gátum við ekki hætt. Það var engu líkara en því oft ar sem við nut-
umst, því nær kæmumst við einhverju marki. Hver fullnæging kallaði
á aðra einhvern veginn dýpri og innilegri uns við fundum okkur nálg-
ast órætt ástand.
Svo var það eitt kvöldið að ég gat ekki haff augun af myndinni af
Jóni Sigurðssyni meðan við nutumst, og kannski hefur honum orðið
starsýnt á myndina af Vigdísi hinum megin, hver veit, nema þá gerðist
eitthvað sem hefðbundin hugtök ná engan veginn yfir. Það var einna
helst sem sköp mín geymdu alla mína tilveru, eins og þau þrútnuðu
yfir heiminn gjörvallan og yrðu einn allsherjar unaðsdalur.
Ég held það hafi einmitt verið upp úr þessu sem grátur okkar fór
rénandi, gott ef ekki stytti alveg upp skömmu síðar.
*
Ertu með þessum manni? spurði vinkona mín.
Við erum elskendur en ekki par, sagði ég.
Hvað sérðu við hann?
Hann er einn af þeim sem leyna á sér.
80
malogmenning.is
TMM 2000:4