Tímarit Máls og menningar - 01.12.2000, Qupperneq 122

ETHAN COEN
verið að syngja. Dag einn fékk ég frisbí-disk í hausinn. Ég sneri mér við
og sá krakka hlaupa til mín með útrétta arma og blaðrandi eitthvað. Ég
barði hann í buff.
I lok vikunnar hafði ég ekki enn fengið heyrnina þannig að ég fór til
sálfræðingsins.
Hann lét mig, án gríns, leggjast á sófa og loka augunum á meðan ég
talaði, sem mér fannst hálfhallærislegt, en hvað gat ég svo sem sagt við
því? Hann skrifaði og bað mig að segja frá barnæsku minni og draum-
um, eins og þessir hlutir skiptu einhverju máli. Ég gerði þetta, þrisvar í
viku, í fimmtíu mínútur hvert skipti. Hann sat fyrir aftan mig og hlust-
aði. Stundum hafði ég ekkert að segja og lá bara á sófanum þar til hann
birtist fyrir framan mig, brosti og benti á úrið sitt - tíminn var búinn.
Ég fór að hugsa um hvort þetta gerði mér nokkurt gagn. Það var
auðséð að ég fengi ekki heyrnina aftur. I einum tímanum spurði ég sál-
fræðinginn hvort hann ætti ekki að gera eitthvað annað en að sitja og
græða á mér peninga, en hann skrifaði og spurði hvers vegna ég væri
svona fjandsamlegur. Ég spurði af hverju ég gæti ekki bara legið á sóf-
anum heima hjá mér og sagt veggjunum frá barnæsku minni, og hann
hristist og engdist og tók um magann eins og þetta væri besti brandari
sem hann hefði heyrt alla vikuna.
Hvað um það, ég hafði ekki efni á að vera aðgerðarlaus þar til heyrn-
in kæmi aftur og ég var orðinn leiður á að sitja og vorkenna sjálfum
mér. Ég fór að fara á skrifstofuna á hverjum morgni. Ég sat þar við
skrifborðið mitt og horfði á dyrnar. Ég vildi ekki að viðskiptavinurinn
kæmi að mér starandi út í loftið án þess að hafa hugmynd um að ein-
hver væri kominn.
Ég mændi á dyrnar í þrjá daga áður en þær lukust upp.
Hún leit út fyrir að vera um þrítugt, en það er ekki gott að geta sér til
um aldur feits fólks. Hún hikaði í dyrunum eins og hún væri hrædd
við að koma inn. Ég kinkaði kolli og benti henni á stólinn fyrir framan
skrifborðið. Hún brosti lítið eitt, sagði eitthvað, lokaði dyrunum á eft-
ir sér og settist niður. Andlitið á henni virtist eitthvað strekkt.
Hún vatt sér í málið. Það virtist sem hún talaði frekar hratt. Hún
starði á skrifborðið mitt á meðan hún talaði. Hún fitlaði við töskuna
sína, sem hún geymdi í kjöltunni, og hreyfingarnar urðu hraðari og
hraðari. Stöku sinnum leit hún snöggt á mig án þess að gera hlé á máli
sínu. Tár lak niður í kjöltu hennar. Síðan annað. Hakan á henni skalf.
120
malogmenning.is
TMM 2000:4