Gripla - 01.01.1995, Page 91

ÞÝSKT GYLLINISTAFRÓF
89
D eil alldrei vid þin/i yíermann,
elska skíi//tu og virda ha«n,
þann min/ie haattar hæd þu sijst,
hefnd fær drambseme jafnan vijst.
E f þu nægd af audæfum aatt,
óngvan/; veigeu þig stæra maatt,
þeink ad læn Drottens er þad allt,
af þuj reikningskap standa skallt.
F romleika, dad og dygder med
dyrara halltu en« gull eda fied,
þa heimsins audlegd horfenn er
huort sinu gott mannord fylger þier.
G ef ólmusur ef attu aud
og aumka þan// sem lijdur naud,
Gud i huors hóndu/n heill þij/j er
han/i mun slijkt aptur giallda þier.
H afe þier e/rn til goda giórt,
godmin/iugur þess jafna/i vert,
þackorlaus velgiord, þad er reint,
þungt fellur bædi liost og leint.
J den/j vertu aa ungdöms tijd,
ervidi lær, þar kemi/r um sijd
uppskiera ntun þad ellen/j kyrr
sem æska/i nydursaadi fyrr.
K iært þo e/'m late i eyrum þier
ofmióg honum ei trwa ber,
mun/n/ren/j stundu//i mæler daatt,
meinur þö kan/iskie hiartad flatt.
L uckan/i huort helldur er möt eda med
mynstu ad hafa stódugt gied,
skialldan/i er upphaf ending lykt,
opt gefr raunen/i vitne um slijkt.
M ed reidu/n hug ei hondla neitt
huad til göds enda <V|I|1U) verdur leidt,