Gripla - 01.01.1995, Page 229
CHRISTIAN WESTERGÁRD-NIELSEN
227
og kennaraskólanum, og leysti það verkefni af hendi með prýði og við
miklar vinsældir þeirra sem þátt tóku í þessum ferðum.
Skömmu eftir að Chr.W-N fluttist til Árósa gat hann þess í bréfi til
vinar síns á íslandi, að það sem hann saknaði einna mest frá Kaup-
mannahöfn væri að nú hitti hann svo sjaldan íslendinga. Hann nefnir
tvo hina fyrstu sem komu í heimsókn: ‘annar þeirra kom kendur, en
hinn ófullur, hvort verra var, látum við ósagt.’ Og ekki veit ég nema
fundirnir í skilanefnd handritanna, sem voru haldnir til skiptis í Dan-
mörku og á íslandi, hafi létt honum lífið á erfiðum tímum í æfi hans,
enda þótt fundirnir sjálfir hafi ekki ævinlega verið skemmtilegir. Hvað
sem leið vinslitum hans við ýmsa íslendinga átti hann þó trygga vini á
íslandi sem hann hafði samband við. Hann var gestrisinn og mikill
höfðingi heim að sækja og taldi ekki eftir sér að greiða götu þeirra ís-
lendinga sem til hans leituðu. Ég hygg að landið og tungan hafi verið
honum hjartfólgið til hinstu stundar.
Síðustu æviár hans voru erfið, einkum eftir að hann missti sína
ágætu konu, Else Grete (f. 13. júlí 1917, d. 1979), sem hann gekk að eiga
22. júlí 1943. Foreldrar hennar voru Albert Georg Kongsbak listmálari
og Anne Cathrine Bisgaard. Hann missti sjón á níunda áratugnum og
var að síðustu að heita mátti blindur, en kaus samt að dveljast áfram
einn í stóru húsi í Skejby, úthverfi frá Árósum, þar sem hann hafði átt
heima frá 1958. Þar andaðist hann 26. ágúst 1994.
Ég minnist hans sem vinar.