Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.1994, Side 20

Alfrún Gunnlaugsdóttir
sigla úr höfn. Hinn raunverulegi Cara de Angel situr hins vegar árum
saman í dýflissu. Aðeins eitt lieldur í honum lífinu. Ast hans á Kamilu og
fullvissan um að hún sé endurgoldin. Úr því að ekki er hægt að murka úr
honum lífið er brugðið á það ráð að senda niður í dýflissima til hans mann,
sem fær borgað fyrir að sitja inni með honum um hríð, og á maðurinn að
lauma því að Cara de Angel að kona hans sé orðin frilla forsetans. Hafi
hún gert það til að hefna sín á honum fyrir að hafa yfirgefið hana. Eins og í
tilviki Canales er um uppspuna að ræða. Kamila eignaðist son í fyllingu
tímans og varð það til þess að hún vann bug á sorginni og vonleysinu sem
hafði náð tökmn á henni, þegar Cara de Angel lét ekkert frá sér heyra. Hún
fór með son sinn upp í sveit og þar óx hann úr grasi. Cara de Angel bregst
við lygafregninni líkt og Canales hafði gert. Örvæntingin sem heltekur
hann verður hans bani.
I raun má segja að trúgimi deyði mennina tvo, og er jafnframt látið að
því liggja að hvorugur sé nógu staðfastur í ást sinni. Forsetinn þarf hvorki
böðla né aftökusveit til að koma mönmun fyrir kattamef. Dauðakmmla
hans smýgur að dýpstu hjartarótum. í lýðveldi forsetans fær ást ekki
dafnað. Og varla andstæða hennar, hatrið.
Þótt Canales og Cara de Angel séu fómarlömb grimmdar og óréttlætis
vora þeir hreint ekki saklausir þolendur. Þeir vom líka gerendur sem tóku
þátt í farsanum sem allir léku. Og með því grófu þeir sér gröf
Nafnið Cara de Angel er gagnsætt og merkir Engilsásjóna. Þegar hann
er kynntur til sögunnar „birtist" hann viðarhöggsmanni, sem ekki velkist í
vafa: „Sá sem hafði ávarpað hann var engill“ (bls. 39). Einnig er um hann
sagt að hann sé „fagur og illur eins og Satan sjálfur“ (bls. 53). Með öðrum
orðum, misræmi er milli útlits og innri manns og má því búast við hinu
versta. Að þessu leyti er verið að afvegaleiða lesandann. Eins og komið er
fram breytist Cara de Angel til hins betra. í lokin þegar hann situr í
dýflissimni er einnig misræmi milli útlitsins og þess sem inni fyrir býr, og
minnir hann þá fremur á Satan en engil. Hið innra býr fegurð, ástin sem
blæs að lífsglóðinni, en útlitinu er þannig lýst:
Andlit hans var þakið djúpum hrukkum og hvítum hýjungi sem minnti á
vængina er maurunum vaxa að vetrarlagi. Þetta var ekki hann, ekki
heldur andlit hans. . . (bls. 400)
Hinn fallni engill situr í því neðsta sakir óhlýðni sinnar. En öfugt við
Lúsífer varð ástin honum að falli.
18