Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.1994, Page 164

Gunnar Kristjánsson
...raknarhann nú Þar var að sjá
úr roti slíku, í öllum áttum
og minnist í kvölum dapra dýflissu,
misstra heilla. djúpan ofn kyntan; þó gafeldur sá
Dapur renndi öngva birtu,
djúpsokknum augum heldur var sísærr
vítt umhverfis, sortinn myrkra,
vottum skelfingar, eintóma fullur
liarms, heiftræknis með angur boða,
og liæstu d?'ambsemi, bleikar vofur,
harla fjarstæðrar böl færandi.
hófs takmörkum. Ró var þar engin,
Hann sá í einu né rök til friðar,
um allt víðlendi, ei von, né výls bót,
sem mega englar en vesöld án enda;
mest yfirlíta, sást þar syndaflóð
ógn og ólukku sífellt alið
endalausa afæ vellanda,
og sig inrdæstan sem aldrei tæmist,
í henni miðri. brennisteins báli; bólstað slíkan Satan, samboðinn sér, þar hreppti. (Bls. 2-3)
Lýsingin er heldur óhrjáleg eins og við er að búast og hún einkennist af
þverstæðum svo sem af eldi sem gefur enga birtu. Þama búa hinir nýfollnu
englar.
í Paradísarmissi hafa englamir Rafael og Mikael miklu hlutverki að
gegna en Úríel, Gabríel, Íþúríel og Zefon litlu. Reyndar er lítið sagt rnn
englana á himnum en þeim mim meira um djöflana í víti, hina föllnu
engla.
Ekki er tahð að Milton hafi trúað á engla og djöfla á þann hátt sem
hann fjallar mn þá, einkum vegna þess að púrítanar og mótmælendm
almennt afneituðu öllu því kerfi.
162