Ritröð Guðfræðistofnunar - 01.09.1994, Qupperneq 230

Pétur Pétursson
vígslu. í Herópinu í maí 1901 birtust 29 vitnisburðir einstaklinga sem
snortnir höfðu orðið af vakningunni sem þá var í hámarki og náði hún yfir í
næstu sveit.
A Fellsströnd er allt í bezta lagi og velgengni hvað starf vort snertir.
Sergentmajór Mattías Olafsson hefir nýlega vígt einn lítinn dreng undir
hjálpræðisfánann. Hann var skírður Björn, og er sonur eins af her-
mönnunum þar. Guð blessi litla Björn og geri hann að sálnaveiðara fyrir
Guð.
Starfið efldist og segja má að það hafi orðið til viss safhaðarvitund hjá
fólkinu á Fellsströnd með Matthías og hjálparforingja hans í fararbroddi.
Aform voru uppi um að byggja samkomu- og skólahús fyrir safnaðarstarfið
og var það tilkynnt í Herópinu, en ekki varð úr framkvæmdum. 1908
töldust um 40 manns til þessa hóps.24 Eitthvað var um árekstra við
sóknarprestinn á staðnum þegar frá leið, en hann virðist í upphafi hafa
varast að styggja Hjálpræðishersfólkið. Hugmyndin að skólahúsinu átti
rætur að rekja til þess að sumir hinna nýfrelsuðu vildu ekki að bömin
þeirra yrðu uppfrædd af prestinum. Það kom fyrir að fólk lét hann ekki
skíra bömin, heldur lét foringja Hersins vígja þau sérstakri bamavígslu
sem ekki er sakramenti að skilningi þjóðkirkjunnar. Sáluhjálpin fæst
samkvæmt kenningu Hersins aðeins ef viðkomandi iðrast synda sinna og
trúir persónulega á Krist sem frelsara sinn. Safhaðarvitund Hjálpræðis-
hersins fól í sér andóf gegn kristindómi sem ekki birtist á skýran og
greinilegan hátt í daglegu lífi manna. Hinn hefðbimdni sveitakristindómur
var ekki einn og sér trygging fyrir hjálpræðinu að þeiira mati. Helgisiðir og
sakramenti kirkjunnar féllu í skuggann fyrir persónulegri trúarinnhfún og
sannfæringu einstaklingsins. Nokkrir fylgismenn Hjálpræðishersins á
Fellsströnd gengu svo langt að segja sig formlega úr þjóðkirkjimni.
Einn sona Matthíasar fór til Reykjavíkm- til dvalar við imdirbúnings-
nám hjá flokksstjóranum í Reykjavík og fékk hann titilinn „kadett". Fleiri
fóm af Fellsströnd til náms og dvalar í Reykjavík og vakningin skilaði
nokkmm einstaklingum inn í hreyfinguna til frambúðar. Elín, dóttir
Matthíasar, varð foringi í Hemum og stóð í þeirri stöðu trú til æviloka. En
það dofiiaði smám saman yfir hreyfingunni í sveitinni og virðist mesti
krafturinn hafa dvínað þegar líða tók á annan áratug þessarar aldar.
Matthías ferðaðist þó um nágrannabyggðimar og boðaði fagnaðarerindið
fram á gamals aldur og bar jafhan búning Hjálpræðshersins. Afturhvarfs-
reynslan, sem hann upplifði eftir bænastundina með Sigurbimi Sveinssyni
2^ Herópið í maí 1906.
24 Jón Helgason 1984, bls. 19.
228