Skagfirðingabók - 01.01.1992, Blaðsíða 15
BJÖRN ÞORKELSSON, SVEINSSTÖÐUM
ungum manni á næsta bæ, er hét Gísli. Þetta var borið til
Jóhannesar, en hann mun hafa verið því mjög andvígur.
Pilturinn hafði gefið Rannveigu peninga og silkiklút.
Jóhannes komst á snoðir um þetta og kallaði dóttur sína
til sín út í smiðju. Hann sagðist hafa grun um, að henni
hefði verið gefið eitthvað fallegt og bað hana að lofa sér að
sjá þetta og var mjúkur í máli. Rannveig átti sér ekki ills
von og sýndi honum gjafirnar. Þegar Jóhannes hafði tekið
við gjöfunum, fleygði hann peningunum í eldinn, en lagði
klútinn á steðjann og marði hann í sundur með hamrin-
um, ögn fyrir ögn. Að því loknu lét hann svo um mælt, að
hann kærði sig ekki um, að hún tæki á móti slíkum
gjöfum.
Nokkru síðar kom Jóhannes að máli við Rannveigu og
spyr hana, hvort hún vilji ekki ganga með sér til næsta
bæjar. Hún hafi líklega gaman af að sjá Gísla. Hún tók
því, og gengu þau saman á fyrirhugaðan bæ. Þegar þangað
kom, fór Jóhannes með dóttur sína inn í skemmu og
sagði: „Nú máttu eiga hann.“ En þar lá lík unnusta Rann-
veigar, illa útleikið. Hann hafði hrapað á hjarni í fjallinu.
Ekki leið á löngu, að Rannveig hvarf af heimilinu í stór-
hríð um nótt og vissi enginn frá henni að segja. Þá var það,
að Jóhannes gerði áheit að gefa því sveitarfélagi þar sem
hún kæmi fram, ef hún héldi lífi. Og þegar Rannveig hafði
verið úti dægrum saman í vonzkuveðrum, fannst hún á lífi
hjá Mælifellsá á Efribyggð.
Frá Gautsdal að Mælifellsá er undan veðri að sækja í norðan-
átt, en leið Rannveigar gæti hafa verið krókótt.
Sú saga hefur verið sögð, að eitt sinn hafi Jóhannes og Rann-
veig verið á leið til kirkju og þá hafi hann allt í einu orðið veikur
og gefið í skyn, að hann ætti stutt eftir. Þá hafi hann tekið loforð
af dóttur sinni, að hún gengi að eiga Þorkel á Svaðastöðum.
Sagan um unnusta Rannveigar og slysför hans hefur lifað
13