Skagfirðingabók - 01.01.1992, Qupperneq 25

BJÖRN ÞORKELSSON, SVEINSSTÖÐUM
an Breiðargerði. Þá var um það rætt, þess á meðal, að Björn á
Sveinsstöðum væri síðbúinn. Litlu síðar sást til Björns og hafði
hann farið fram brúnir fyrir ofan Breið. Með þessu fólki var
Jón, sonur Jóhannesar á Hóli, og reið hann á skaflajárnuðum
hesti, sem talinn var eldishestur. Jón hleypti hestinum á flóan-
um, og fór hann flatur. Dálítil töf varð við það, og hleypti þá
Björn fram hjá. Þá var haft orð á því, að vel væri járnað hjá Birni.
Þar sunnar var farið að athuga slóð Flugu, og sáust þá engin
skaflaför, enda var hún ójárnuð. Fluga var með stóra hófa og
harða.
Fluga var fljót á sundi svo af bar. Það var venja á Sveinsstöð-
um að sundreka öll hross á vorin, sem verið höfðu á húsi, og
tamda hesta. Þau voru alltaf sundrekin á sama stað, sunnan við
Mylluvað, og voru þau látin fljóta út með klapparnefi vestan
árinnar (Svartár) og komu þau þá ofan á Mylluvað. Hrossin
voru rekin í leysingum, þegar áin var mórauð. Björn áleit, að
óhreinindi í vatninu mundu eyða óþrifum.
Einu sinni, þegar Jóhannes Björnsson var 15 eða 16 ára, fór
hann kynnisferð að Svaðastöðum með móður sinni. Hann reið
Flugu. Farið var yfir Héraðsvötn á ferju hjá Mið-Grund. Ferju-
maður var Guðmundur Sigurðsson bóndi þar. A heimleið var
Fluga teymd á eftir bátnum, en hinir hestarnir reknir. Hún synti
fram með bátnum og þótti hætta á, að hún yrði honum að
grandi. Guðlaug sagði Jóhannesi að sleppa Flugu, því hún
mundi hvolfa bátnum. Jóhannes sagðist ekki mega það, því þá
mundi hann ekki ná henni, þegar að landi kæmi. Hún var stygg
í ferðum. Guðmundi ferjumanni varð að orði: „Þetta er auma
skepnan, en samt vildi eg eiga hana.“
Mýsill var fyrsta folald Flugu, sem látið var lifa. Hann var
rakinn fjörhestur, en klárgengur og hastur. Hann var notaður í
gangnaferðir og aðra erfiða túra. Hann var oft lánaður í læknis-
ferðir. Einu sinni var hann lánaður Guðmundi Magnússyni
lækni, er hann var sóttur að Bústöðum til Páls bónda þar. Guð-
23