Skagfirðingabók - 01.01.1992, Blaðsíða 183
MINNINGABROT ÚR STÍFLU
ugglaust hefðu þau eignazt þar gott bú með vaxandi vinnu-
krafti, enda stækkaði það verulega þau tvö og hálft ár, sem föð-
ur míns naut við, en hann lézt 1919, aðeins 41 árs. Lundurinn
reyndist móður minni heilladrjúgur, enda festi hún þar djúpar
rætur, sem entust óslitnar til hinztu stundar. Við systkinin
ólumst þar upp og náðum sæmilegum þroska, svo allvel má við
una.
Aður er frá því sagt, að Jón á Hafsteinsstöðum gaf Kristjáni
bróður eina krónu. Meðan uppboðið stóð yfir í Háakoti, var
hann volandi að snúast í kringum mömmu. Þetta sá Magnús
sýslumaður og vildi gjarnan hugga snáðann, tók úr pússi sínu 25
aura og rétti honum. Þá var stráksi búinn að græða 1 krónu og
25 aura á sölu Háakots.
III
„Rekkurinn ber rauðan skjöld“
Það var komið að kvöldi gangna- og réttardags, en þó enn
fullbjart. Faðir minn var ekki kominn heim af Stíflurétt, enda
var hann réttarstjóri og mátti ekki víkja þaðan fyrr en öllu fjár-
ragi var lokið.
Veður var eins og haustveður getur bezt orðið. Eg var enn
svo ungur, að ég var ekki talinn hlutgengur til þess að fara í rétt-
irnar og því síður í göngur, en úti var ég að sniglast og hugði að
mannaferðum, átti enda von á föður mínum á hverri stundu. Sé
ég þá hvar maður kemur ríðandi neðan Hringsholtin. Þá lágu
götur sunnan við túnin í Hring og Tungu, og þeir, sem erindi
áttu í Háakot og komu framan fyrir, fóru þessa leið og upp á
Háakotsholt, yfir Lambhúsvöll og heim í hlað. Ég þekkti strax
mann og hest. Þetta var Steini á Mjóafelli á Skjóna sínum, Steinn
Jónsson. En mér sýndist háttalag hans allundarlegt. Hann sat
ekki keikur í hnakknum eins og venjulega, en tók smá bakföll
og hliðarsveiflur og söng hástöfum. Ég hljóp inn til móður
minnar og sagði henni, að Steini væri að koma og hlyti að vera
181