Skagfirðingabók - 01.01.1992, Blaðsíða 62
SKAGFIRÐINGABÓK
Rekstrarmennirnir riðu nú hver heim til sín nema við pabbi,
enda áttu þeir mun styttra að fara. Þau Valadalshjón, Jón Arna-
son og Dýrborg Daníelsdóttir, voru á fótum, þótt áliðið væri
nætur. Synir þeirra tveir, mig minnir það vera þeir Kári og
Gissur, voru meðal rekstrarmanna, og auk þess var pabbi vanur
að gista í Valadal á leið úr Stafnsrétt. Kaffiilminn lagði um
húsið. Þess mun óspart hafa verið neytt, og mig grunar raunar,
að þeir pabbi og Jón hafi setið á skrafi yfir kaffibollunum, og ef
til vill einhverri brjóstbirtu, nóttina út. Eg hafði hins vegar hall-
að mér upp í rúm og leið þar inn í svefninn með tónlist liðins
dags í eyrunum, jarm fjárins og söng kóranna í einum óaðgrein-
anlegum og ógleymanlegum hljómi, hljómi Stafnsréttar.
Morguninn eftir komu svo Seylhreppingarnir. Féð var rekið
í rétt, dregið í sundur, og hver rak sinn hóp síðasta áfangann
heim. Veðrið var hið blíðasta, logn, sólskin og sterkjuhiti. I
rauninni allt of heitt fyrir féð. En við gátum leyft okkur að fara
hægt, og þó náð að koma fénu út á Borgareyjuna fyrir myrkur.
Eg átti eftir að fara margar ferðir í Stafnsrétt eftir þetta. Allar
voru þær skemmtilegar, þótt fyrir kæmi, að þeim fylgdi nokkur
vosbúð. En engin þeirra stendur mér þó eins ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum og þessi frumraun. Mér fannst, þegar frá leið,
að hún væri mun meiri tímamótaviðburður í lífi mínu en sjálf
fermingin, og vil eg þó engan veginn gera lítið úr þeirri athöfn.
Febrúar-marz 1991
60