Skagfirðingabók - 01.01.1992, Qupperneq 38

SKAGFIRÐINGABÓK
látið lítið eitt af rúgmjöli og merkurmál af heilu bankabyggi.
Þessi grautur var síðan skammtaður kaldur meðan hann entist.
Stundum var það meira en vika.
A veturna var gestum gefið kaffi og hvítasykur með, eða
kandís ef til var, en á sumrin var gestum boðið inn í stofu og gef-
ið staup af víni. Eitt sumar var Myllu-Kobbi að mala korn í
skála, þegar gestir voru í stofu. Honum þótti gott vín og opnaði
hurðina til hálfs. Björn vissi hvað honum kom og sagði: „Viltu
ekki hálft?“ „Hafðu það fullt,“ svaraði Kobbi.
María Björnsdóttir var vinnukona á Sveinsstöðum nokkur
ár. Síðan fluttist hún norður í Öxnadal og var þar eitthvað hjá
karli, sem var kominn í kör. Þegar hún fór var henni gefið
hangiket og fleira, en þegar hún kom aftur að norðan, gaf hún
þeim Sveinsstaðahjónum olíulampa, er hún keypti á Akureyri.
Þetta var fyrsti olíulampi, sem til var á Sveinsstöðum. Hann bar
góða birtu og var hengdur upp við dyr milli hjónahúss og fram-
baðstofu, til þess að hann bæri birtu, bæði fyrir innan og
framan. Þetta var hengilampi með skerm yfir. Skerminum var
þannig fyrir komið, að hægt var að hita vatn í katli yfir lampa-
glasinu, og var það klukkutíma að hitna. Ekki var alltaf kveikt
á þessum lampa eftir að hann kom, en haldið gamla siðnum að
nota tólgarkerti. Tveir kertaformar voru til. Ur stærri formin-
um eyddist eitt kerti á kvöldvöku í baðstofunni. Auk þess hafði
Björn kerti á borði hjá sér, þegar hann þurfti að skrifa. Lýsis-
lampi var notaður frammi í bænum, en aldrei í baðstofu.
í hjónahúsi var strengjaklukka á þili norðan dyra á bak við
hurð. A veturna voru lesnar sögur eða kveðnar rímur á kvöld-
vökum og þótti öllum það hin bezta skemmtun. Björn kvað oft
sjálfur og kvað vel. Þá sat hann á bekksenda í hjónahúsinu að
sunnanverðu við dyrnar. Ef hann gerði það ekki, var það Guð-
laug eða Jóhannes, eftir að hann kom upp. Vinnumennirnir
voru við vinnu á kvöldin, kemba ull eða tæta hrosshár. Hross-
hár var allt spunnið á snældu. Garðaló var tætt í hnappheldur og
átti því verki að vera lokið fyrir jól. Garðaló var ull, sem reyttist
36