Skagfirðingabók - 01.01.1992, Blaðsíða 181
MINNINGABROT ÚR STÍFLU
tréfæti en mig vantar hægri hendi. Þetta er því vinstri-
handar skrift og því einkennileg. Eg bið að heilsa móður
þinni ef hún er lifandi. Þér og börnum þínum óska ég allr-
ar hamingju í bráð og lengd.
Með vinsemd og virðingu
Jón Jónsson
II
Uppboð og eftirhreytur
Haustið 1913, þann 13. september, riðu höfðingjar í hlað í
Háakoti. Sýslumaðurinn í Skagafjarðarsýslu, Magnús Guð-
mundsson, og hreppstjórinn í Holtshreppi, Guðmundur
Davíðsson á Hraunum, voru komnir þeirra erinda að bjóða upp
kotið, en eins og fram kom hér á undan, ákvað eigandinn, Jón
á Hafsteinsstöðum, að selja jörðina. Foreldrar mínir vildu
gjarnan ná eignarrétti á býlinu og höfðu ákveðið að bjóða í það,
ef verðið færi ekki úr hófi fram. Mun tvennt hafa þar mestu um
ráðið. Mamma var alin þar upp og hafði tekið tryggð við æsku-
stöðvarnar, og annað, að jarðir lágu ekki á lausu. Hitt var þó
ljóst, að um vaxandi bú gat vart orðið að ræða, til þess voru
möguleikar til heyöflunar of takmarkaðir. En þörfin fyrir
stækkandi bústofn óx með hverju barni, sem bættist í hópinn.
Fleiri höfðu þó hug á að eignast kotið. Jón bóndi íTungu átti
stórt bú og hafði mikil umsvif. Beitiland jarðanna var óskipt og
aðalengi Háakots í miðju Tunguengi. Þetta gat valdið óþægind-
um, þótt ég minnist þess ekki, að svo yrði. Jón vildi gjarnan
eignast Háakot. Var það vel skiljanlegt með tilliti til aðstæðna.
Ekki voru aðrir mættir til leiks að bjóða í kotið en pabbi og Jón
í Tungu. Boð stigu fljótt yfir fasteignamat, sem var rúmar eitt
þúsund krónur. Man ég, að móðir mín fylgdist með og varð lit-
verp nokkuð, þegar boð hækkuðu. Þegar faðir minn bauð
179