Skagfirðingabók - 01.01.1992, Blaðsíða 42
SKAGFIRÐINGABÓK
Einn frostaveturinn voru fimm hestar tamdir hýstir í bæjar-
dyrunum. Þeim var hleypt út á daginn, og á meðan mokað og
sópað í dyrunum. A málum voru þeir stundum inni, og þótti þá
óþægilegt að skríða hjá þeim. Þennan vetur á útmánuðum voru
þrettán kindur hafðar í eldhúsinu. Tökukindur voru það. Þær
voru spilaðar af fyrir framan hlóðarstein, en gangur inn að
hlóðum með þilinu að norðan. Um veturinn var Sigurlaug látin
fara í fjósið með Sigríði Olafsdóttur, systur Einars bónda á Þor-
steinsstöðum. Á slóðinni í fjósið lágu stundum dauðar mýs,
sem höfðu frosið í hel.
Grasaferðir
Grasaferð var ákveðin frá ýmsum bæjum í sveitinni. Forustu-
maður þeirrar ferðar var Olafur Björnsson, faðir Einars bónda
á Þorsteinsstöðum. Olafur var oft valinn til forustu í þeim
ferðum. Grasaferð var einnig ákveðin frá Sveinsstöðum, og
skyldu þau fara, Sigurlaug Pétursdóttir og Eiríkur Eiríksson.
í Efrakoti var kona, sem hét Eíerdís, móðir Margrétar konu
Olafs á Starrastöðum. Hún var ein af þeim sem ætluðu á grasa-
fjall. Herdís ætlaði að láta Sigurlaugu vita, hvenær farið yrði, en
boðin frá henni komu ekki í tæka tíð og gat því Sveinsstaða-
vinnufólk ekki farið af stað jafn snemma. Sigurlaug vildi ekki
fara ein á grasafjall með Eiríki, næstum afsagði það. Þó varð það
úr að þau lögðu af stað. Sigurlaug réði ferðinni og reið hart fram
Gilhagadal og Litlasand. Hún hraðaði för og varð það til þess að
þau náðu leiðangrinum í Bugum. Þeim var tekið heldur fálega í
fyrstu, því ekki þótti það vænlegra til árangurs, að grasafólk
væri mjög margt saman. Ur þessu rættist þó von bráðar. Ólafur
Björnsson fór með leiðangur sinn suður og vestur yfir Blöndu,
allt í Tjarnardali. Þar var grasaland mikið og gott, og stærri grös
en sáust austan Blöndu. Þegar fólkið hafði verið þarna um
skeið, kom til þess unglingspiltur, er var á ferð við fé. Hann
sagði fólkinu að það mætti ekki vera þar við grös, þvf húsbóndi
40