Skagfirðingabók - 01.01.1996, Side 59

GUÐRÚN ÓLAFSDÓTTIR Á BJARNASTÖÐUM
gerður hafi „lýst að Ólafur hafi misþyrmt sér og jarðvarpað á
kvíabólinu í Holti í fýrra sumar“. Nákvæmastur er vitnisburð-
ur Ingunnar Hallsdóttur sem segir að Ólafur smiður hafi verið
„barinn eða steyttur af Ólafi Björnssyni í Geldingaholti í vor“
og hafi það þar af komið að Ólafur Jónsson hafi viljað „brjóta
stafinn undan skellidyrunum" en hafi í átökunum meiðst á
enni og síðu „sem mætt hafi spýtu negldri á bæjardyrnar" og
hafi Ólafur kvartað um seinna sama dag „en daginn eftir hafi
Ólafur sýnt sér síðuna á sér, hafi hún þá verið bólgin". Við
þetta bætir vitnið að Monsjör Ólafur Björnsson hafi sagt við
Ólaf Jónsson „að hann væri ei sá maður sem kristnir menn
kynni eður ætti að umgangast með“.
Hér sem fyrr veitir Þorgerður manni sínum af miklu kappi
og „einurðarleysist" hvergi. Er augljóst að hún hefur verið skör-
ungur mikill. Málið er allt hið spaugilegasta. Þorgerður flýgst
á við grannkonu sína og glímir við bónda hennar, sjálfan lög-
réttumanninn, en Ólafur smiður heldur sýningu á síðunni á
sér!
Reyndar er framganga Ólafs smiðs og tilraun hans til hurð-
arbrots vasklegri en vænta mætti af (nær?) blindum manni sem
þar að auki var kominn af léttasta skeiði. Og þótt málið virðist
grátbroslegt nú á dögum hefur þeim Þorgerði ekki verið hlátur
í hug. Lögréttumaðurinn hélt hlut þeirra fyrir þeim og kom
hraklega fram þegar þau heimtu sitt.
Allir framangreindir vitnisburðir komu fram 30. október
1760 en dómur var felldur 11. nóvember sama ár, einnig á hér-
aðsþingi á Seylu. í dómnum kemur fram að þótt Ólafur
Björnsson hafi sjálfur „góðviljuglega undirskrifaðar jarðarinnar
Geldinga[holts] úttektar forrettning af dato 9- júní 1759 og
skiptagjörð Ólafs Jónssonar blinda og barna hans af 8. maí
1759“ hafi hann „haldið við þeim í óheimild sem greindum
Ólafi Jónssyni tilheyrði". Er skemmst frá því að segja að lög-
réttumaðurinn gjörtapaði málinu og var dæmdur til að færa
nafna sínum timbrið heim að Seylu innan sex vikna frá dóms-
57