Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1981, Qupperneq 158

156
MULAÞING
þrír bræður saman auk margra annarra úr Fellum og Fljótsdal. Veðrið
var nú orðið rokhvasst, svo að við urðum að halla okkur fram á
makkann á hestunum til þess að hafa á móti. Höfuðföt og annað
lauslegt var vandlega frágengið í hnakktöskunum eða þá innan klæða,
því að veðrið hefði tekið allt, sem losnað gat, svo var veðurofsinn
ægilegur. Urðum við alvarlega hræddir um bátinn, því að aldan á
Lagarfljóti er mjög kröpp í svona veðri og brýtur í hverja báru. Svo var
fljótið yfir að líta sem það væri allt einn ógurfegur brotsjór.
Það jók ótta okkar bræðra, að á bátnum voru foreldrar okkar og
fjögur systkini, auk margra vina og frænda. Keyrðum við hestana sem
mest við máttum, enda vorum við léttir strákar á mifli fermingar og
tvítugs, en hestarnir röskir og þofgóðir. Miðaði okkur því vel áfram
þrátt fyrir veðurofsann beint í fangið.
Myrkur var skollið á, svo að vonlaust var að sjá nokkuð tif bátsins,
enda svo langt um liðið, að hann átti að vera kominn að Brekku fyrir
löngu, ef allt hefði gengið skapfega.
Þegar við komum á móts við Skeggjastaði, sáum við einhverja þúst
rétt ofan við veginn. Við nánari athugun reyndist þetta vera flokkur
gangandi fólks á leið heim að bænum. Var þarna komið fólkið af
bátnum, og sagði það þau tíðindi, að nauðfent hefði verið í lítilli vík og
bátinn rekið aftur á bak svo langt upp í flæðarmálið að fólkið komst
þurrum fótum á land. Ekkert sfys hafði orðið á mönnum, og báturinn
var óskemmdur. Þótti þetta ganga kraftaverki næst í ofsaroki og
náttmyrkri. Vík ég nú sögunni að sjáffri bátsferðinni og styðst þar við
frásögn konu minnar, sem var meðai farþega á bátnum, þá sextán ára
gömul.
Lagt var af stað frá brúnni í bezta veðri og raðað í bátinn eins
mörgum farþegum og fært þótti. Gekk alit vei upp að Vallanesi, en þar
fór í land hópur Skriðdælinga og Valfamanna. Eftir urðu Fljótsdælingar
og Jökuldælingar, sem komið höfðu með bátnum frá Brekku um
morguninn, alls upp undir þrjátíu farþegar, mest roskin hjón með börn
sín. Varla var báturinn laus frá landi, þegar hvessa tók af suðvestri, og
skall á svipstundu á aftakarok. Tók þá bátstjórinn þá ákvörðun að leita
yfir undir vesturbakka fljótsins, ef veðrið skyidi vera vægara þar.
Eins og áður var sagt var Tryggvi Olafsson bátstjóri, og skyidi
aðstoðarmaður hans stýra, þegar Tryggvi var sjálfur tepptur við vélina.
Veitti Tryggvi því eftirtekt, að stýrimaður var eitthvað ótryggur við
stjórnvölinn, en sjálfur komst hann ekki frá vélinni. Kaliaði hann þá til
Halldórs Benediktssonar, bónda á Skriðuklaustri, og bað hann taka við