Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1981, Qupperneq 198

196
MÚLAÞING
Þennan morgun sem eg gat um, sat eg að morgunverði hjá Sigurði og
nokkrir helstu bændur af Héraði. Kemur þá inn maður nokkur og segir
að hörmulegt slys hafi komið fyrir. Kona ein úr Hjaltastaðasókn hafi
verið á ferð yfir heiðina, lagt út í lækinn í vexti og drukknað í honum.
Gestirnir fóru að fárast yfir þessu, en eg sagði: „Miklir amlóðar eruð
þið að vera ekki búnir að brúa lækjarsprænu þessa. Ekki þarf annað en
að leggja tólf álna tré milli klappanna sem þar eru.“ „Þú getur talað
digurmannlega,“ sögðu þeir, „þú hefur nóga peningana." Eg svaraði:
„Eg veit að þið verðið búnir að drekka meira brennivín áður en þið farið
úr kaupstaðnum en brúin myndi kosta, svo féleysi þarf ekki við að
berja. En svo ekki standi á mér, þá skal eg leggja til efnið í brúna, ef þið
leggið til vinnuna og flutning á efninu.“
Við þetta lauk talinu og var ekki meira að gert í bráð.
Um haustið fór eg til Kaupmannahafnar að vanda. Atti eg þá í mörgu
að snúast. Meðal annars hafði eg mestu ósköp af pöntunum frá fólki,
einn bað mig að kaupa þetta, annar hitt. Tók eg þessu greiðlega og lagði
ekkert á það sem eg keypti né tók fyrir fyrirhöfnina. Með þessu jók eg
vinsældir Gránufélagsins.
Um þær mundir sem póstskipið fór frá Kaupmannahöfn var eg farinn
að kaupa útlendar vörur fyrir Gránufélagið. Þurfti eg þá auk annars að
svara 100-200 bréfum. Þar kenndi margra grasa í bréfum þessum, en
nú eru þau glötuð og munu sumir telja það skaða. Loks var svo komið
nóttina áður en skipið átti að fara, að eg var búinn að svara meiri hluta
bréfanna. Var eg í þann veginn að hátta, en hélt þó áfram að blaða í
bréfunum sem eftir voru.
Rakst eg þá á bréf frá síra Sigurði Gunnarssyni á Hallormsstað. Segir
hann þar meðal annars: „Nú höfum við fimm saman ferðast um sýsluna
og okkur komið saman um að engin á væri jafn skaðleg og hættuleg og
Eyvindará. Þar er 33 álna bil milli kletta og munu þurfa 36 álna löng
brúartré yfir hana. Fyrst þú varst svo höfðinglyndur að lofa að leggja
fram brúarefni, ef við sæjum um verkið, myndum við taka með þökkum
brúarefni frá þér yfir Eyvindará.“
Auðvitað hafði eg aldrei lofað slíku, en mér þótti leitt að þeir
Múlsýslingar rækju mig á stampinn í þessu.
Áður en eg held lengra fram sögunni verð eg að hlaupa rúm 20 ár
aftur í tímann. Þá var eg á Hálsi í Fnjóskadal hjá stjúpa mínum og
móður. Hafði eg á hendi verkstjórn við heyskap á sumrum, en var
annars oftast við smíðar.
Þá var það einn dag að Þorlákur Jónsson á Stóru-Tjörnum kom til