Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1996, Qupperneq 148

Múlaþing
hópinn. Við vissum nokkur deili á báðum
þessum mönnum. Illugi hafði keppt á
frjálsíþróttamótum í Egilsstaðaskógi nokkr-
um árum áður. Sigurður á Fosshóli var hins
vegar orðinn þjóðsagnapersóna um allt
Norðurland fyrir ævintýralegar ökuferðir.
Hann hafði t.d. ekið niður Vaðlaheiði í
fljúgandi hálku bremsulaus og rekið jám-
karl niður um gólfið á stýrishúsinu og notað
hann fyrir bremsu.
Var nú ekið sem leið liggur að Fosshóli,
þar sem okkur var boðið inn upp á góðgerð-
ir, en að því búnu haldið áfram yfir Fljóts-
heiði og að Reykjahlíð, en þar var gist um
nóttina. Aður en gengið var til kvöldverð-
ar, höfðum við tíma til að svipast um á
staðnum, en veður var gott og umhverfið
nýstárlegt fyrir menn, sem aldrei höfðu séð
hraun. Við skoðuðum Stórugjá, og var þar
farið í bað. Þeir, sem syntir voru, fengu sér
sundsprett. Eftir kvöldverð var svo gengið
til náða.
Snemma næsta morgun var risið úr
rekkju og búist til ferðar. Við höfðum haft
símasamband við Grímsstaði og óskað eftir
að vera ferjaðir yfir Jökulsá á tilsettum tíma
daginn eftir. Illugi ók okkur upp í Náma-
skarð, en lengra varð ekki komist vegna
snjóskafla. Við gengum svo yfir Mývatns-
öræfi og að Jökulsá, en þangað komum við
fyrr en áætlað var, sennilega nær nóni. Á
leiðinni höfðum við þó tíma til að skoða
leirhverina í Námaskarði og auk þess að
skoða leitarmannakofa, sem er miðja vegu
milli Námaskarðs og Jökulsár. Hafði þar
verið byggt yfir hraunsprungu og útbúin hin
besta vistarvera. Þurfti að klifra niður í
hana nokkur þrep. Einhver í hópnum taldi
sig hafa heimildir fyrir því, að Fjalla-Bensi
hefði haft þama aðsetur í sínum sögufrægu
eftirleitum. Þegar kom að Jökulsá var ferj-
an ekki komin og við notuðum tímann til að
skoða sæluhús sem stóð skammt frá ánni.
Þetta var allstórt hús, byggt úr torfi og grjóti,
en að nokkru úr timbri. I syðri endanum var
vistarvera fyrir menn, en gripahús í norður-
endanum. Þama var talið reimt. Enginn varð
þó var við neitt, nema Einar Bragi taldi sig
hafa fundið fyrir ónotum þar inni og orðið
að fara út undir bert loft þess vegna.
Á tilsettum tíma komu svo ferjumenn
frá Grímsstöðum og ferjuðu okkur yfir ána
í lítilli ferju. Mig minnir, að þeir hafi þurft
að fara tvær ferðir, ekki hafi verið pláss fyr-
ir allan hópinn í ferjunni. Okkur var svo ek-
ið á bíl heim að Grímsstöðum, þar sem við
gistum um nóttina. Á þeim tíma var gisti-
hús á Grímsstöðum. Áætlunarbíllinn milli
Akureyrar og Egilsstaða hafði þar viðkomu.
Næsta dag gengum við í Möðrudal.
Bóndinn á Grímsstöðum ók okkur stuttan
spöl áleiðis, en síðan vom fætumir látnir
duga, enda reyndist sú dagleið auðveld.
Leiðin lá gegnum Vegaskarð. Sagnir voru
um, að kona hefði orðið úti í hellisskúta
norðan við veginn austan til í skarðinu. Við
gáfum okkur að sjálfsögðu tíma til að kanna
þann stað. Þessi skúti var ekki þesslegur að
hafa veitt mikið skjól. Það fylgdi sögunni,
að bóndinn í Víðidal hafði úthýst þessari
konu, hvað sem hæft er í því.
Austan Vegaskarðs rennur Skarðsá til
suðurs eða inn til landsins. Var það talin
eina áin á Islandi, sem rynni inn til landsins
að sögn fróðra manna í hópnum. Við fórum
úr skóm og sokkum og óðum yfir ána, sem
var í mjóalegg. Þama voru sveitamenn á
ferð og fannst þetta því ekkert mál.
Þegar við nálguðumst Möðrudal, sáum
við til ferða tveggja manna með hest og
kerru. Reyndist það vera Jón bóndi Stef-
ánsson í Möðrudal og sonur hans. Höfðu
þeir verið að stinga út úr beitarhúsum, en
séð til mannaferða og gert hlé á starfi sínu
til að huga að gestum, enda orðið áliðið
dags. Urðu þeir okkur samferða heim.
146