Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Blaðsíða 14

S t e i n a r B r a g i
14 TMM 2009 · 2
Meðhjálpari prestsins, sá kraftalegasti í hópnum, var fyrstur upp stig-
ana og inn í klukkuturninn. Það sem hann sá voru fimm eða sex hor-
uðustu flækingshundar sem hann hafði augum litið – varla nema rifja-
hylkin, tennurnar og gúlpandi augu; þeir höfðu safnast saman fyrir
neðan klukkuna og börðust um að komast að einhverju sem lafði niður
úr henni.
Þegar hundarnir urðu varir við fólkið skutust þeir ýlfrandi út að vegg,
en athygli þeirra sem nú söfnuðust í gættina beindist að því sem hékk á
hvolfi neðan úr klukkunni: ungabarni, að því er virtist dánu. Á gólfinu
fyrir neðan barnið stækkaði blóðpollur sem sums staðar var byrjaður að
dökkna og hafði dreifst út yfir gólfið með fótum hundanna. En það sem
vakti mestan óhug viðstaddra var gúlpandi kviður barnsins, sem virtist
í þann mund að springa og ryðja úr sér innyflunum niður á gólf, og
andlitið, ef svo má segja, sem hafði verið nagað og klórað, enda næst
gólfinu og þar með kjafti ræksnanna – andlitið var ekki annað en blóð-
hvítt bein hauskúpunnar, varirnar og tungan höfðu verið étin og sömu-
leiðis augun, sem voru ekki nema svartar holur í andlitið.
Hundarnir, hugsaði meðhjálparinn, og fyrstu viðbrögð hans voru nær
lamandi heift og viðbjóður; auk þess sem þeir höfðu étið andlitið utan
af barninu hafði einhver þeirra náð að klifra upp á það og hanga utan á
því meðan hann nagaði sig inn í kviðinn. – Kannski var það við þessi
átök sem klukkan hafði byrjað að hringja.
Hann steig nokkur skref inn í herbergið og staðnæmdist svo aftur. En
hvað var barnið að gera þarna? Hvernig komst það þangað? Meðhjálp-
arinn stóð hreyfingarlaus og gat ekki haft augun af barninu og klukk-
unni, svo undarleg var þessi sjón – andlit barnsins var eins og brosandi
gríma, og þeir sem stóðu ennþá í gættinni fyrir aftan hann gerðu ekki
heldur neitt, ekki strax. Þau stóðu öll hreyfingarlaus og horfðu þar til
barnið fékk skyndilegan krampa: bak þess sveigðist og svo virtist sem
það sveiflaði sér uppávið – næstum eins og það gerði þetta af ásetningi
– fálmaði annarri hendinni að reipinu sem hafði vafist um fót þess,
sama reipi og kólfurinn hékk úr – eins og það vildi losa sig. Við þessa
hreyfingu lamdist höfuð barnsins í klukkuna með einni, glymjandi
hringingu sem hleypti svo snarpri skelfingu í meðhjálparann að doði
færðist um líkama hans allan.
En svo var það afstaðið. Eftir þessa hinstu roku virtist barnið loksins
ætla að deyja: um það fór hægur skjálfti, svo var það kyrrt – virtist
algerlega og óumræðilega horfið aftur til baka, hvaðan sem það kom,
þetta unga líf.
Presturinn var fyrstur til að ná áttum, gekk framhjá meðhjálparanum
TMM_2_2009.indd 14 5/26/09 10:53:22 AM