Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Blaðsíða 23

K ó l f u r i n n
TMM 2009 · 2 23
þeir sér á spítalann, hundarnir í halarófu á eftir þeim, vælandi og glefs-
andi út í loftið, eins og friðlausir af einhverju hungri sem þeir fengu ekki
svalað.
4. kafli
Næstu daga lá barnið í móki á spítalanum. Læknirinn rannsakaði það
og ýmislegt vakti athygli hans, þótt eflaust væri það færra en sumir
hefðu getað óttast. Endaþarmur barnsins var rifinn – illilega svo, eflaust
vegna þess að kólfurinn hafði dregist þar út, og neðstu þarmarnir gúlp-
uðu út um opið. Hvað varðaði sjálfan kólfinn hékk hann nú um háls
barnsins, vafinn þar í marga hringi með hinu undarlega lífræna reipi,
sem virtist ekki ósvipað naflastreng, nema ef til vill fyrir seiglu þess sem
var meiri en svo að læknirinn fengi skorið það í sundur. Að auki var
barnið með tennur – óvenjulegt í tilfelli ungabarns – mólitar og í hvass-
ari kantinum – og reður þess, ólíkt hinum fyrri tveimur, var loðinn og
á stærð við eintak fullvaxins karlmanns og líklega gott betur.
Rannsókn þessi var fjarri því auðveld lækninum; í hvert skipti sem
hann snerti barnið hljóp í hann straumur sem með tímanum olli honum
hausverk og ógleði en virtist þvert á móti örva barnið, eins og sást af
stífum limnum sem lyftist upp úr kafloðnu, dökku hreiðri sínu líkt og
kondór. – Og dró til sín svo mikið blóð að fölvi kom í kinnarnar og eitt-
hvað sem líktist vægum krampa skók líkama þess.
Í upphafi virtist barnið ekki meira en nokkurra daga gamalt, en með
tímanum var líkt og það eltist hraðar en eðlilegt mátti teljast; það
þykknaði og tognaði úr því, þar til það virtist að minnsta kosti þriggja
eða fjögurra ára gamalt. Einn daginn, þegar læknirinn var enn að reyna
að smákraka hníf í naflastrenginn til að losa kólfinn frá hálsi barnsins,
tók hann skyndilega eftir því að barnið var vakandi: augu þess voru opin
og horfðu á hann. Þetta var seint um kvöld og læknirinn var aleinn á
stofunni; helstu plágulifendur höfðu glápt nægju sína á barnið og fleiri
en einn og fleiri en tveir höfðu hvatt lækninn til að „ganga frá“ því við
fyrsta tækifæri. – Hann hafði alltaf neitað, en núna þegar hann horfði í
augun á því hvarflaði að honum að þetta hefðu verið mistök, kannski
þau síðustu sem hann gerði í lífinu.
Læknirinn og barnið horfðust í augu þar til það lyfti sér upp í rúm-
inu, hífði sig á fætur og byrjaði að labba um rúmið, eins og það vildi
liðka sig og koma blóðinu á hreyfingu. Líkt og gefur að skilja kom þetta
flatt upp á lækninn og hann hörfaði eilítið gapandi upp að vegg. Her-
bergið var hljótt að slepptu væli og gelti hundanna sem höfðu safnast
TMM_2_2009.indd 23 5/26/09 10:53:22 AM