Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Blaðsíða 115

D ó m a r u m b æ k u r
TMM 2009 · 2 115
aðferðirnar sem notaðir eru við gerð þessarar sértæku vellíðunarvöru, eins og
þeim er lýst í upphafi bókar, sýna svo ekki verður um villst að hugmyndir um
virðingu mannslíkamans eiga ekki við: „Sveinn hengdi þá síðustu til þerris,
krókurinn gekk inn í hálsinn aftanverðan. Gatið eftir krókinn yrði blessunar-
lega hulið silkimjúku hári þegar búið væri að setja á þær hausinn. Hann kom
fyrir metralöngu priki milli ökklanna; það var mikilvægt að láta þær þorna
dálítið glenntar“ (9). Yfir lýsingunni er andblær óhæfu- og myrkraverka og
segja má að þessar fyrstu setningar skáldsögunnar kunni að villa eilítið um
fyrir lesanda, jafnvel hrella, sem er ekki meðvitaður um að viðföng aðfaranna
eru dúkkur. En þannig vilja fyrstu kynni reynast blekkjandi í skáldsögu þessari
og gervileiki, jafnt í formi „Goth Chick Alma / Face: Lovely“-dúkkunnar og
viðvarandi misskilnings persóna um hlutverk og eðli samferðamanna sinna, er
alls ráðandi, reynist jafnvel vera sú gjá sem upphafsorð bókarinnar, ónákvæm
tilvísun í Megas, skírskota til: „Lóa Lóa Lóa mig langar svo að byggja til þín
brú.“ Skáldsagan lýsir eins konar „brúarsmíðum“ Sveins, fálmkenndum til-
raunum hans til að brjótast út úr sjálfskapaðri einangrun sinni og tengjast
manneskjum á nýjan leik.
Eiginleg atburðarás skáldsögunnar hefst með sprungnu dekki. Sveinn sér
konu bisa við að skipta um dekk á hlaðinu fyrir framan heimili sitt og verk-
stæði og býður fram hjálp sína. Á dálítið ólíkindalegan hátt þróast málin á
þann veg að konan gistir um nóttina hjá honum í bragganum, án þess þó að
náin kynni takist með þeim. Lóa – en svo nefnist ferðalangurinn, eins og í lagi
Megasar – er einfaldlega þreytt og sofnar í stofustólnum eftir tvær rauðvíns-
flöskur. Morguninn eftir vaknar hún þunn og ringluð, en þess má geta að
kaflar eru merktir vikudögum og eins og góðri sköpunarsögu sæmir vindur
frásögninni fram á sjö dögum, og í hálfgerðu geðsýkiskasti stelur hún fullbú-
inni kynlífsdúkku sem hún rekst á fyrir tilviljun. Lóu dettur í hug að „tækið“,
þetta hermilíki hinnar kynþokkafullu konu, geti nýst til hjálpar fimmtán ára
dóttur sinnar, Margréti, sem er langt leidd af lystarstoli og dvelur langdvölum
á stofnun. Hún virðist ímynda sér að dúkkan geti orðið „félagi“ Margrétar og
slegið á einmanaleika hennar.
Með þessum hætti tengist líf einstaklinganna tveggja, þótt ekki sé í fyrstu
ljóst hvað Lóa var að gera uppi á Skaga. Þegar Sveinn nokkru síðar hefur upp á
Lóu, en verður um leið veðurtepptur í Reykjavík og í raun strandaglópur heima
hjá henni, er hann orðinn óviljugur þátttakandi í dramatísku fjölskyldulífi. Í
ljós kemur að Margrét hefur hlaupist að heiman og óttast er um líf hennar, Lóa
er skiljanlega í öngum sínum og sjálfur er Sveinn stórslasaður eftir klaufalegt
slys heima hjá sér og í litlu jafnvægi. Það sem helst þjakar hann, fyrir utan missi
dúkkunnar og stöðugan sársaukann í lemstraðri öxl og hné, er sú staðreynd að
hann hefur „eignast“ stjáklara. Hann er ofsóttur af ókunnum aðila sem skilur
eftir skriflegar morðhótanir heima hjá honum, sendir honum illyrmislega
tölvupósta (undir notendanafninu Aþena, en ekki er úr vegi að minnast þess
að gyðjunni Aþenu svipar eilítið til dúkkna Sveins í því að hún, líkt og þær,
„spratt“ fullmótuð fram úr „huga“ – eða höfði – karlmanns) og hringir í hann
TMM_2_2009.indd 115 5/26/09 10:53:29 AM