Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Blaðsíða 21

K ó l f u r i n n
TMM 2009 · 2 21
komið næst var óvenjulegt: gróin hefðu sloppið inn um mænukylfuna,
inn í hrygginn, þar hefðu þau dregið í sig næringu úr taugavefjum og
mænuvökva – doðinn í mjóhrygg sem fólk talaði um – og lamað þannig
líkamann neðan frá og upp eftir þegar sveppurinn spann sig upp mæn-
una og í heilann þar sem hann fyllti hauskúpuna af sjálfum sér. Á sama
tíma óx hann í úttaugakerfinu, dróst eftir hverri taug sem lá út í fætur
og hendur, skaut þannig undir sig nokkurs konar rótarkerfi og dró í sig
vökva og næringu til að brjótast síðasta spölinn upp úr hauskúpunni.
– Til að fullkomna verkið.
Læknirinn rauf stjarfann þegar hann sá í hendi sér hvað myndi gerast
næst: æxlunin. Eða vonandi ekki nema upphaf hennar, ef hann kæmi sér
burt.
Hann flýtti sér út úr herberginu, sótti verkfæri og hjó gægjugat á
dyrnar, límdi glerflís yfir en lokaði svo dyrunum að herberginu, líklega
í síðasta skipti. Um leið sá hann að andlit stelpunnar, rétt eins og bónd-
ans áður, var byrjað að sökkva og brátt braut sveppurinn sér leið upp um
höfuðið á henni líka.
Á innan við klukkustund eftir að sveppurinn braust út um hvirfil
bóndans virtist hann hafa náð fullri stærð: um það bil einn metra upp í
loft frá höfði hans, og hið sama gerðist í tilviki stelpunnar nema hjá
henni var ferlið hraðara. Þykkt sveppsins niðri við kúpuna var varla
meiri en sentimetri – svipað og mænuholið, en mjókkaði uppávið mót
höfði hans, sem nú var smám saman tekið að opnast. Að endingu losn-
aði gróið úr sveppum beggja líkanna, og sveif um herbergið þar sem
læknirinn sá það bera við síðustu geisla sólarinnar, fínlegt eins og ryk,
áður en herbergið varð dimmt.
– – –
Næstu daga lagðist plágan af fullum þunga á eyjuna. Íbúar bæjarins
byrjuðu að veikjast, og vörðurinn umhverfis bæinn leystist upp af sjálfu
sér. Læknirinn dreifði grisjum til að hafa fyrir andlitinu, en birgðirnar
voru takmarkaðar og brátt ákvað hann, ásamt bæjarstjóranum, kaup-
manninum, prestinum og konum og börnum þeirra allra – helsta
frammáfólki bæjarins, að láta sig hverfa inn í einangraðan helli niðri við
ströndina til að sitja þar af sér pláguna.
Dreifing gróanna var hröð og skilvirk; þau dreifðust með lofti, hnerr-
um eða hósta, og fólkinu sem safnaðist umhverfis hræin, eins og það
gerði framan af, til að fylgjast með hinu undarlega blómstri teygja sig
upp um höfuðkúpurnar – og horfa opinmynnt á gróin streyma undan
sveppunum.
TMM_2_2009.indd 21 5/26/09 10:53:22 AM