Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Blaðsíða 16

S t e i n a r B r a g i
16 TMM 2009 · 2
barn gekk í svefni, þvældist upp í klukkuturn, flæktist þar í reipi og sog-
aði kólf upp í rassinn á sér – tilgáta af því tagi sem öll samfélög þurfa að
þola úr höfðum skynsömustu, takmörkuðustu þegna sinna.
Allar kenningarnar virtust gera ráð fyrir að um eiginlegt barn væri að
ræða, og nánar tiltekið eitt af börnum bæjarins, en við rannsókn lög-
reglu og fjölda sjálfboðaliða sem gengu hús úr húsi í bænum og um alla
eyju, reyndist enginn sakna barns, hvergi hinn minnsti orðrómur um
ólétta konu hvers barn hefði nýlega horfið eða verið álitið dáið. Ekkert
gruggugt neins staðar. – Nema auðvitað andlitslaust líkið af barninu,
blánandi uppi á borði í húsi læknisins. Um tíma íhugaði lögreglan rann-
sókn á sköpum allra kvenna eyjunnar í leit að ummerkjum um barns-
burð, en á endanum þótti framkvæmdin of viðurstyggileg. Að síðustu
var barnið jarðað við stutta en fjölmenna athöfn í kirkjugarði bæjarins
– allt nema hinn afskræmdi heili þess sem læknirinn hélt eftir til frekari
rannsóknar
2. kafli
Eftir þetta gerðist fátt markvert í bænum, þó var eins og einhver órói
sveimaði þar um, kannski var það ekki nema brestirnir í timburhúsun-
um þegar veturinn herti tak sitt á þessum lúbörðu og píndu íbúum bæj-
arins, kannski var það ógeðfelld minningin um barnið, sífelldar vanga-
velturnar um uppruna þess og dauða sem héldu áfram að ganga milli
manna, fylgdu sumum jafnvel inn í svefninn – sparkaði þeim svo hálf-
vælandi fram í eldhús um miðja nótt til að sötra kaffi eða rak þá skjálf-
andi á barinn í dagsbirtu.
Nei, líklega hafði ekkert jafn spennandi gerst í bænum í einhver ár,
áratugi jafnvel. En tæpum tveimur vikum eftir jarðarför barnsins héldu
feiknin áfram: út braust dularfullur lúsafaraldur sem dró nokkra af
gamlingjum bæjarins til dauða, en þeir sem voru yngri hurfu í einn eða
tvo sólarhringa inn í rasandi sálsýki: upp úr þeim streymdu samheng-
islaus orð og upphrópanir, sem margar vörðuðu börn og kólfa. Uppruni
lúsanna fékkst aldrei staðfestur, en bit þeirra bar augljóslega með sér
smit af einhverju tagi – mögulega eftir samneyti við hundaóða rottu sem
hafði verið aflífuð skömmu áður, rorrandi og slagandi um aðalgötu bæj-
arins.
Þetta var ekki nema hugdetta læknisins en varð þó með tímanum eins
konar opinber útskýring. Í raun vissi læknirinn ekkert hvað við var að
eiga, og eftir krufningu rottunnar stakk hann henni í krukku og hellti á
eftir formalíni – ef honum skyldi koma eitthvað í hug síðar; í aðra
TMM_2_2009.indd 16 5/26/09 10:53:22 AM