Tímarit Máls og menningar - 01.06.2009, Síða 25

K ó l f u r i n n
TMM 2009 · 2 25
unum og ströndunum – hópuðust að barninu, feitir og með hvítar,
spíssaðar tennur eftir nagið á hræjunum sem plágan hafði fært þeim.
Hundarnir söfnuðust kringum barnið, sífellt urr líkt og kraumandi úr
hálsinum, og með einni saman bendingunni tvístraði barnið þeim um
allan bæ og fyrr en varði höfðu þeir umkringt húsin þar sem einhver var
inni.
Barnið gekk út að enda götunnar, sneri sér þá við og lagði af stað aftur
til baka. Frá kólfinum um háls þess stafaði nú daufu, fölleitu skini, eins
og því sem kemur úr andlitum þeirra sem liggja á dánarbeðinum; að
auki var eins og kólfurinn titraði og gæfi frá sér són sem var of lágur til
að mannleg eyru gætu greint hann til fulls. Alls staðar þar sem barnið
kom fylgdi því dauði. Stundum þeyttust hundarnir inn um dyr sem
opnuðust af sjálfu sér, eða stukku inn um glugga eða mölvuðu þá sem
voru ekki opnir; margir hundanna byrjuðu að loga af eldi, sem var ekki
heldur ljóst hvernig kviknaði, en eldurinn dreifðist og flestir virtust
hundarnir nær frávita af heift. – Hvernig nákvæmlega sem það atvik-
aðist fylltust nú húsin af öskrum, og síðustu íbúar eyjunnar hrökkluðust
út á göturnar og allt leystist upp í ringulreið; stundum komu hundar
fljúgandi aftur út um gluggana, til dæmis á efri hæðunum, og sumir
sprungu í loftinu eins og litlir eldhnettir, stundum var það fólk sem
flaug út um glugga eða dyr, ýmist eitt eða í slagsmálum við hund, log-
andi eða ekki, og blóð byrjaði að lita öll húsin og göturnar. Þeir sem
hugðust leggja á flótta út úr bænum, ráku sig skyndilega á það – þegar á
reyndi – að muna ekki lengur í hvaða átt væri best að stefna, raunar varð
sífellt erfiðara að hugsa um nokkurn hlut, en í staðinn var eins og sumir
byrjuðu að dragast að þessu afkáralega, litla barni með skínandi háls-
festina sína – eins og þar væri eitthvað að gerast sem ekki mátti missa
af.
Ein af þessum manneskjum var bæjarstjórinn. Áður en hann vissi var
hann kominn út á götu og rakleitt upp að barninu. Hann kraup fyrir
framan barnið, sem prílaði snöggt upp á herðar hans og klemmdi fæt-
urna um hálsinn. Síðan stakk barnið upp í hann einhvers konar beisli og
skáru mélin sundur munnvikin langt út að eyrum, svo hottaði það,
kippti í taumana og bæjarstjórinn reis á fætur, næstum viðþolslaus af
sársauka en líka einhverjum innri óróa sem fékk hann til að hlýða
barninu.
Þannig reið barnið bæjarstjóranum meðfram síðustu húsunum við
aðalgötuna og hóf að blása út úr sér einhverju sem minnti á gró plágu-
sveppsins, en var þó ekkert gró heldur örsmáar, rykstórar flugur sem
dreifðu sér um bæinn og leituðu uppi allt sem lifði, boruðu sér inn í
TMM_2_2009.indd 25 5/26/09 10:53:23 AM