Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Síða 4

S i g u r ð u r A . M a g n ú s s o n
4 TMM 2011 · 3
Ég get ekki látið orðin angra mig
né fyllt með tárum bikara þeirra bráðlátu.
Ég skil þá svöngu sem vilja seðjast
og þá lömuðu sem leita tilgangs í magnleysinu.
Ófríðri konu jafngildir Ljóðið lýtameðferð
og vitfirringi spjóti til að skaða skynsemina.
Það var þessvegna sem ég laðaðist að Ljóðinu.
En nú eykst fjarlægðin milli hugar og hjarta
og höndin getur ekki framar gerst böðull orða
né rætinn kvalari ritfanga.
Um þveran himin þýtur ský í líki tígurs
og sólin birtist og skýst burt útí ómælisgeiminn,
birtist á ný, hreinsar sjónbaug, hverfur.
Einsog skýið segi ég skilið við vígvöllinn,
spenni á mig ósýnilegan ægishjálm
afþví ég heyri angursamar stunur jarðar
og eygi milli holdugra huppa
nakinn líkama Skáldsins losna úr leginu
fyrir sjónum villtra og viðþolslausra guða.
Og þegar máninn mundar sigðina
til að slíta strenginn
hörfar önd mín útí afkima líkamans
afþví Skáld sem stendur undir nafni þarf svigrúm:
þarf að fá alla til að hlusta á lágróma hvískur lífsins
og hafa klukkur himins innan seilingar
þegar hafrótið hamast og bölsótast.
Í leit að sannleikanum þarf Skáldið örk
á stærð við eyðimörk.
Ætli hófför sannleikans séu sýnileg
eða höfuð strútsins hulið sandi?
Skáldið þarf pláss fyrir sitt pena blómstur
í smárri hendi kornabarns
sem að hætti maurs með þanda vængi
bankar varlega á leiðið
sem er þrengra en meðalstórt stígvél.