Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Blaðsíða 47

Í k j a l l a r a n u m
TMM 2011 · 3 47
gaman af honum. Þegar ég er búinn að troða í pípuna og kveikja í henni
fer ég út á svalir ef það er veður til þess og drekk kaffið mitt. Ég á ágætis
kíki frá Bausch og Lomb. Ég nota hann til þess að fylgjast með hverfinu
sem er hinum megin við lágina. Þar hefðum við auðvitað átt að byggja. Í
hverfi sem var komið betur af stað. Þar eru húsin nánast fullkláruð, þar
eru garðar og heitir pottar og börn að leik. Í hverfinu okkar er ekkert
svoleiðis. Þegar ég set upp kíkinn og skima yfir hverfið líður mér eins
og skipstjóra sem sér til lands en organdi brimið er bara svo mikið að
hann nær ekki að sigla til hafnar. En hann grætur ekki örlög sín. Hann
veit að hann á ekki afturkvæmt. En það var svo sem alltaf ófrávíkjanlegt
samningsatriði. Möguleikinn á því að drukkna eða steyta á skeri.
Ég kíki inn um glugga og sé fjölskyldur á náttfötunum að borða
morgunmat. Grátandi börn sem vilja ekki fara í skólann og fólk stíga
inn í bíla og aka af stað í vinnuna. Af og til kemur það fyrir að einhver
snýr vanganum í átt að mér. Kannski er það glampinn frá kíkinum sem
fær fólk til að snúa vanganum. Ég veit það ekki. En þá hlýnar mér aðeins
um hjartaræturnar. Ég er ekki að hnýsast. Ég lít ekki þannig á málið. Ég
er að fylgjast með. Ég hef fjárfest í lífi þessa fólks af áhuga. Það er engin
öfund í mér. Það er bara svo hughreystandi að sjá þau við leik og störf.
Ég er enginn pervert. Ef ég sé fólk nakið eða að ríða þá læt ég kíkinn
síga. Það verður auðvitað að ríkja trúnaður.
Ég ætti að minnast aðeins á kjallarann í húsinu okkar. Hann varð
aldrei að neinu. Ekki að því sem hann átti að verða. Hugmyndin var að
þar yrði lítil íbúð handa dóttur okkar og manninum hennar og auðvitað
væntanlegum barnabörnum. Íbúð sem þau gætu búið í á meðan þau
væru að koma undir sig fótunum hérna heima eftir sérnámið. Það er
neglt fyrir gluggana í kjallaraíbúðinni. Þar er klósett en enginn vaskur
ennþá, ekkert bað og engin sturta. Við förum aldrei niður í kjallara.
Kannski er það bara of sárt. Að horfa upp á eitthvað sem aldrei verður
að neinu. Vitandi það að dóttir okkar og maðurinn hennar eru ekkert
á leiðinni heim eftir sérnámið. Það er auðvitað aldrei rætt öðruvísi en
í tengslum við gengið og hrunið og atvinnuleysið. Það er aldrei rætt á
tilfinningalegum grunni. Það er algjörlega í undirtextanum. Í þögninni
á línunni þegar við hringjum út í dóttur okkar og manninn hennar. Þau
eru ekki á leiðinni heim. Hún Kata mín stakk upp á því að ég myndi þrífa
kjallarann sem stendur auður vegna þess að allt geymsludótið okkar er
inni í bílskúrnum sem er tvöfaldur. En þar sem við eigum ekki lengur
tvo bíla er nóg pláss þar. Hún Kata mín stakk upp á því að ég myndi
þrífa kjallarann vegna þess að hana langaði að kaupa vefstól og koma
honum upp niðri í kjallara. Mér leist ekkert illa á það. Ég þurfti bara að