Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Blaðsíða 102

B i r g i r S i g u r ð s s o n
102 TMM 2011 · 3
að æfa nýju útgáfuna, spurði hvort hann ætlaði ekki að ljúka við endurgerð kant-
ötunnar. Hann sagðist ekki þora það. Það kæmi alltaf eitthvað fyrir þegar ætti að
flytja hana.
Árið 2004 lögðum við Gunnar, ásamt Þorgerði Ingólfsdóttur kórstjóra, upp-
runalegu gerð „Á jörð ertu kominn“ fram til flutnings á Listahátíð. Hann var þá
hættur við áður fyrirhugaðar stórbreytingar á verkinu. En í þetta sinn hafnaði
Listahátíð kantötunni.
Gunnar Reynir lést árið 2008.
Vernharður Linnet, sem var náinn vinur Gunnars Reynis í marga áratugi og
þekktur fyrir jazzþætti sína í útvarpinu, tók saman allar nótur, spólur og upptökur
með verkum Gunnars sem fundust á heimili hans að honum látnum; „hvert einasta
snifsi“, eins og Vernharður orðaði það. Allt var þetta fengið Tónverkamiðstöðinni
til varðveislu og fyllti nokkra kassa.
Um það bil tveimur árum eftir lát Gunnars kom til mín Hilmar Örn Agnarsson
organisti í Kristskirkju og kórstjóri Kammerkórs Suðurlands og brann af áhuga á
því að flytja kantötuna. Hann þekkti vel til hennar því þeir Gunnar höfðu oft rætt
um hana. Þegar frá leið var nánast búið að fastsetja flutning kantötunnar á Jazzhá-
tíð Reykjavíkur 2011.
Þegar „Á jörð ertu kominn“ var lagt fram árið 2004 til f lutnings á Listahátíð
fylgdu kórpartarnir og textinn umsókninni en ekki hljómsveitarpartarnir. Við
Hilmar Örn gerðum ráð fyrir að þeir fyndust meðal þess sem Vernharður Linnet
hafði farið með á Tónverkamiðstöðina. Hilmar Örn hóf leit að þeim ásamt Kjartani
Valdimarssyni píanóleikara og nutu þeir til þess allrar fyrirgreiðslu Tónverkamið-
stöðvarinnar.
En þá gerðist það að Hilmar Örn veiktist og var lagður á spítala til aðgerðar.
Hefði þá kannski mátt hafa fyrir sér orð tónskáldsins um að alltaf kæmi eitthvað
fyrir þegar flytja ætti „Á jörð ertu kominn“. En ekki var fallið í þá gryfju.
Þegar þetta er ritað er staðan hinsvegar þessi: Hilmar Örn er á góðum batavegi.
En hljómsveitarpartar hafa ekki neinir fundist. Vernharður Linnet, sem þekkti
mjög vel til verklags Gunnars við stjórn á eigin jazzverkum, telur jafnvel líklegt að
hann hafi ekki fest nótur á blað hvað hljómsveitarþáttinn varðaði heldur hafi hann
átt að byggjast á „impróvisasjónum“ hans gömu félaga úr jazzinum. Tónskáldið og
þeir kunnu algjörlega hver á annan. Í jazzinum þarf oft ekki annað til við flutn-
ing.
Sé þetta eins og nú horfir verður ekki vitað hvað hann ætlaðist fyrir í leik hljóm-
sveitarinnar.
Þetta virðist óleysanlegur hnútur.
En einn daginn gerðist dálítið merkilegt: Þegar ég og Elsa vorum að fá okkur
snarl í hádeginu, niðurdregin yfir þessum vandræðum öllum, barst til okkar lagið
fyrir fréttir; lag og ljóð eftir Gunnar Reyni: „MAÐUR HEFUR NÚ, maður hefur
nú lent í öðru eins í vetur, og staðið sig, og staðið sig svo miklu miklu miklu miklu
betur …“
„Svona er Gunnar,“ sagði Elsa.
„Já,“ sagði ég og lyftist á mér brúnin.
Nú er bara að bíða og sjá hvað gerist.