Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Blaðsíða 85

E y l ö n d
TMM 2011 · 3 85
Ég hló að þeim, hátt og lengi. Lét svo kné fylgja kviði með fáeinum
velvöldum sneiðum um málhelti þeirra og próvinsmennsku.
Tungan er harðari en hnefinn, ef djarft er mælt, en því miður fánýt til
návígisbardaga. Á hvoru tveggja fékk ég nú að kenna. Fantarnir ærðust
við frýju mína og sóttu að mér með miklum gólum. Þeir léku mig hart:
hrintu mér, felldu um koll, klipu og hárreyttu, hnúuðu hvirfil minn
óþyrmilega. Verra fylgdi þó. Taglhnýtingarnir héldu mér föstum en for-
sprakkinn stillti sér upp fyrir framan mig, tók um úlnliði mína og beitti
mig hinu níðingslegasta bragði.
Sjá, hann lýstr sik sjálfan! Hví lýstr du dig sjálfan? skrækti hann –
knúði á meðan hendur mínar með sínum og lét dynja á vöngum mér.
Lát af að ljósta dig sjálfan! hrópaði hann með hverjum kinnhest, undir
hlátrum og eggjunarópum meðreiðarsveinanna.
Pyndingarnar stigmögnuðust. Þær bárust út í sjó, hvar þeir kaffærðu
mig og kvöldu á alla lund. Loks náði ég að slíta mig lausan. Þeir stóðu
milli mín og strandar, vörnuðu mér leiðar til lands. Ég hopaði á hæli
undan þeim, æ dýpra út. Sjórinn tók mér í mitti, þá maga, brjóst. Hann
yfirvann þyngd mína, byrjaði að vagga mér. Loks stóð ég á tám með
vatnið í höku, nef upp í loft; rétt með því að teygja mig eins og ég gat
tókst mér að halda vitunum upp úr. Ég komst ekki lengra. Þeir nálguðust
mig glottandi, ginu yfir mér, bröktu hnúana.
Þá kvað við bak við mig bjartur jarmur svo undir tók í fjallkringdum
firðinum. Með naumindum gat ég litið við. Kippkorn út lá kæna bundin
við bauju. Og við kinnunginn, troðandi þróttmikinn marvaða, barðist
kindin við að krafla sig um borð.
Ég var með öllu ósyndur. Fátt var mér þó síður í hug, þar þá er vatns-
borðið lapti mér vanga, en þess háttar þurrar staðreyndir, sparðatín-
ingur. Ég hafði því engar vöflur á.
Ég sneri mér frá landi. Tók skrefið út í tómið.
Skyldi nokkurn tímann jafnlítið skref reynast slíkt risastökk?
Ég komst um borð í bátinn. Hef aðeins óljósa hugmynd um hvernig.
Ég fann – finn enn – hvernig hafsbotninn hvarf undan iljum mér,
bragðið af sjó, belgfylli af sjó, það að anda að mér sjó; hvernig örvænting
ýmist lamaði mig eða tryllti, sjálfsbjargarhvöt eins og eldingaleiftur í
aðsteðjandi sortanum og, á síðustu stundu, undursamlega áferð viðarins
– þurra og grófa og þykka – er ég loks náði taki á borðstokknum.
Mitt fyrsta verk var að drösla rollunni um borð. Hún tók liðveislunni
með opnum fjandskap. Barðist djöfulóð í höndum mér, beit og stangaði,
kom á mig sparki hvar sem færi gafst. Jafnskjótt hún valt yfir borðstokk-