Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Síða 45

Í k j a l l a r a n u m
TMM 2011 · 3 45
vitað man ég eftir því að við urðum reið. Svona þegar þetta var allt að
gerast. Ég man að hún Kata mín hringdi í dóttur okkar í Svíþjóð og grét
mikið í símann. Drakk svo heila hvítvínsflösku og kreppti hnefann út
í loftið. Svo sofnaði hún í sófanum frammi í stofu. Sem er mjög ólíkt
henni. Mjög ólíkt okkur. Við drekkum ekki mikið. Við erum ekki
þannig fólk. Svo var eins og ástandið breyttist. Það féll einhver værð
yfir gráa hverfið okkar. Götuna okkar sem hefur svo framandi nafn að
enginn man eiginlega hvar hún er. Af og til komu nágrannar okkar, sem
náðu aldrei að flytja inn í húsin sín, að skoða þau. Tryggja byggingar-
plastið og flekana sem þeir höfðu neglt fyrir gluggana. En eftir því sem
á leið fór heimsóknum þeirra fækkandi. Það var eins og skömmin hefði
hrakið þá á flótta. Hvert, nákvæmlega, hef ég enga hugmynd um. En það
er mín reynsla að fólk almennt vilji ekki dvelja of lengi við þá hluti sem
það fær ekki að eiga. Værðin sótti líka að okkur. Ég hætti að klæða mig.
Sá ekki tilganginn með því að fara úr náttfötunum og sloppnum. Nema
rétt þegar ég fór að versla í matinn. Ég fór varla úr plastklossunum sem
voru í tísku fyrir nokkrum árum. Þeir urðu hluti af fótunum á mér. Ég
hætti að ganga í sokkum.
Það er eitt sem ég hef tekið eftir í öllum þessum þáttum sem ég hef
horft á um seinni heimsstyrjöldina og það er að þeir sem lifðu hörm-
ungarnar af, þeir vissu að einhver væri á leiðinni að bjarga þeim. Við
það eitt að hlusta á sprengjur falla varð þeim ljóst að það var einhver
þarna úti sem var á leiðinni að bjarga þeim. Að klippa á gaddavírinn
og koma höndum yfir kvalarana. Það er kannski ósanngjarnt gagnvart
öllum hlutaðeigandi að bera hrunið okkar saman við hörmungar seinni
heimsstyrjaldarinnar. En í værðinni sem féll yfir, og sótti að mér og
henni Kötu minni, kom þessi hugsun yfir mig. Að öllum væri sama. Þá
fannst mér ég vera farinn að búa í kirkjugarði. Það bara gat ég ekki sætt
mig við. Ég vildi heyra sprengjur. Eitthvað sem gæfi til kynna að einhver
væri á leiðinni til að bjarga mér og Kötu minni. En auðvitað heyrðum
við ekki í neinum sprengjum. Pottaglamrið í búsáhaldabyltingunni
barst eiginlega aldrei alla leið hingað upp í úthverfin. Ég veit heldur
ekki hvort það hefði skipt neinu máli. Ég get ekki sagt fyrir víst að það
hefði fengið mig til að fara í sturtu og raka mig. Ég er með alskegg núna.
Á eyjunni minni. Þá vitið þið leyndarmálið mitt. Ég fór að líta á húsið
okkar sem eyju í gráu eyjahafi. Ég held að það hafi byrjað þegar ég var
í Krónunni og stóð mig að því að kaupa nánast eingöngu mat í niður-
suðudósum. Ég fór svo að gramsa í kössum inni í bílskúr og fann gamla
pípu sem ég reykti þegar ég var í menntaskóla. Nú sit ég á kvöldin fyrir
framan kamínuna sem við settum upp í stofunni og brenni mótatimbri