Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Síða 49

Í k j a l l a r a n u m
TMM 2011 · 3 49
Henni fannst þetta ekkert fyndið. Svo fór hún að öskra. Lamdi í hurðina
og heimtaði að ég hleypti henni út. Hurðin í kjallaranum er nefnilega
þannig að þegar henni er læst verður að opna hana með lykli. Bæði að
innan- og utanverðu. Þetta var svo sem ekkert sem við hugsuðum út í
þegar hurðin var keypt. Kannski eru kjallarahurðir í dag bara hannaðar
svona. Undir kvöldið fór hún Kata mín að gráta. Ég stóð fyrir utan
hurðina og reykti pípuna mína. Hlustaði á hana gráta. Svo þóttist ég
ganga í burtu. Steig fast til jarðar og tók nokkur skref en læddist svo til
baka að hurðinni og lá á hleri. Hlustaði á ekkasogin í henni þar til mér
var orðið kalt. Þá fór ég aftur inn í húsið. Ég fór inn í eldhús og smurði
nokkrar samlokur og hellti mjólk í glas. Ég fann lítinn bakka sem ég var
viss um að ég gæti smeygt inn um kattalúguna á hurðinni og svo fór ég
inn í svefnherbergi og náði í bókina sem bókaklúbburinn hennar Kötu
minnar er að lesa. Svo fögur bein eftir Alice Sebold. Ég sá frétt um það
á CNN að leikstjórinn sem gerði þríleikinn upp úr Hringadróttinssögu
ætlar að kvikmynda hana. Ég lagði bókina á bakkann og fór svo út og að
kjallarahurðinni og renndi bakkanum inn um kattalúguna. Hún Kata
mín sárbað mig um að opna fyrir sér og var nú farin að vola eins og
dóttir okkar var vön að gera þegar hún var lítil. Þó að það sé langt síðan
það var þá man ég að volið var oftast merki um það að hún væri orðin
dauðþreytt, litla skinnið, og kominn tími til að fara að hátta. Ég sagði
henni Kötu minni því að vera dugleg að borða matinn sinn, lesa dálítið
í bókinni sinni og fara svo að hátta. Hún svaraði engu heldur heyrði
ég bara brothljóð þegar hún kastaði bakkanum með smurða brauðinu
og mjólkurglasinu og Svo fögrum beinum eftir Alice Sebold í vegginn.
Svo fór hún aftur að öskra. Ég gekk frá kjallarahurðinni og að húsinu
framanverðu. Stóð úti á götu og hlustaði eftir öskrunum. Ég heyrði
einungis lágan óm berast frá húsinu. Ég leit upp og niður eftir götunni
okkar og þá tók að hvessa svo undir tók í flaksandi byggingarplasti. Það
drekkti algjörlega ópunum í henni Kötu minni. Svo fór ég inn í húsið
og settist við kamínuna. Ég hafði fundið koníakspela í bílskúrnum og
kveikti upp í kamínunni og pípunni minni og dreypti á gylltum vökv-
anum. Og mér var hlýtt að innan. Ég bætti mótatimbri á eldinn og setti
tærnar eins nálægt logunum og ég gat til að hlýja mér. Ég kláraði úr pel-
anum og hlustaði á snarkið í eldinum. Ég heyrði lága dynki úr kjallar-
anum af og til. Hún Kata mín var að berja með hnefunum í timbrið
sem var neglt fyrir gluggaopin í kjallaranum. En það var ekki til neins.
Það var kyrfilega neglt fyrir þau. Við vorum heppin með iðnaðarmenn
á meðan við höfðum ennþá efni á þeim. Stuttu eftir að mér var sagt
upp bauðst mér að fara á hugleiðslunámskeið fyrir atvinnulausa. Eða