Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Blaðsíða 84

F i n n u r Þ ó r Vi l h j á l m s s o n
84 TMM 2011 · 3
og rollum er títt: beint af augum, aldrei að beygja – eða lét rekast með
stoltum semingi gat ég þó aldrei alveg sett fingurinn á. Ég fékk enda
fljótt um annað að hugsa. Í þröngum firði, milli þverhníptra fjalla, kom
ég að sjónum – króaður af.
Fram úr barrinu birtust hælbítar mínir. Fremstur höfuðpaurinn,
fylgdarmenn honum. Fyrir mér nú eru þeir aðeins syndandi svipir.
Aðeins kenndirnar sitja eftir, hvernig barninu mér leið gegn forsprakk-
anum. Ég fann ósa frá honum kúgunarlosta eineltishrottans, þess sem
sölsar til sín völd yfir sinnulausum fjölda, deilir og drottnar, gerir
einlægt að grimmustum fordæmum þá fáu sem rísa upp í hári hans.
Það var og! Þar rifjast upp það sem helst stakk í augu við bófann. Í
samanburði við mig, hornasa snáðann, var hann fádæma stór og þrekinn
eftir aldri, þar með mjög hærður. Alkunna er að þeir sem hlotnast það
happ að spretta fyrr grön en stallbræðrum sínum misnota gjarnan burði
sína til að níðast á hinum óhörðnuðu. Þessi sór sig svikalaust í ættina.
Rumurinn var fúlskeggjaður – að vísu þó aðeins svo langt sem gisin
loðnan leyfði – og með herfilegan bítlalubba.
Sem ég stóð þar og fann til smæðar minnar hófu allir þrír þegar að
atyrða mig.
Du dinn foraktugi dritsekk, du! Mótstand er heilt nýttelaust. Lát af
hendi týfisgóssið, hrópaði hver í kapp við annan.
Þögn mín og opineyg spurn munu hafa virst þeim látalæti, tilraun til
að sýnast sakleysislegur. Hálfu æstari héldu þeir áfram:
Upprörari og brákmakari! Du trenger ikke lúra neinn veð a spile
dumm nu. Fram með sauðinn. Lát af hendi lommepenginn. Eller vi
bönkum dig upp.
En mér varð orða vant af öðrum sökum. Tilburðir þeirra til myndug-
leika reyndust mega sín lítils gegn því að allir, ekki síst loðmennið, voru
auðheyrilega í miklum mútum. Þar við bættust ambögurnar, linmælgin
og, til að kóróna allt, hinn kostulegi framburður: Þráseta á fyrsta
atkvæði, þá í hlandspreng yfir öll næstu eins hratt og tungan komst
og endað á einslags tónrænu stangarstökki yfir hið síðasta – greinilega
álitið spanna bróðurpart tónstigans og tæklað af tilsvarandi kappi og
snerpu: ekkert til sparað að spenna sig upp.
Herraguð, hvílík nauð á að hlýða!
Og þá varð undrið. Hin pínlegu lýti á máli þeirra urðu strax til að
stæla hug minn. Sú ógn sem mér stóð af hrottanum koðnaði stórum
niður. Ég fann að hvað sem leið liðsmun og líkamsburðum átti ég alls
kostar við þá á einu sviði: í munninum. Meðfædd gáfa, hin eðlislægasta
herhvöt, gerði mér leiftursnöggt ljóst hvert gagnsóknin varð að beinast.