Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Qupperneq 90

F i n n u r Þ ó r Vi l h j á l m s s o n
90 TMM 2011 · 3
frumhlaups hjá mér, fótumtróð hann nú sæmd mína, svívirti okkar
fyrra bræðralag.
Í skiptum okkar upp frá því fór ég að öllu með gát. Anaði að engu,
hvorki kveðjum né öðrum vinsemdarvottum. Hann varð þess var. Og í
stað þess að fregna um ástæðuna, sem verið hefði fyrsta verk grandlauss
manns, brást hann fár við. Svaraði í sömu mynt. Varð jafnvel enn fjand-
samlegri. Þar með felldi hann grímuna. Ég sannfærðist um hug hans.
Hér voru fjörráð uppi. Hann sat um mig. Hann var ójafnaðarmaður.
Ég var ekki sú manngerð að bíða böðuls míns þægur, líkt og lamb
slátrunar. Vildi hins vegar síst verða fyrri að rjúfa friðinn. Ég lét því sitja
við að auka viðbúnað minn, verja mig yfirvofandi árás.
Í stað sigða og ljáa sótti ég nú söx og spjót í mýrarnar. Kornkvörnin
varð að brýni; lokið af skyrsánum spengdi ég, bjó til skjöld. Svo lítið bar á
hækkaði ég garðinn jafnt og þétt. Ég varð þess strax var að granni minn
hafðist eins að. Vitaskuld dró það ekki úr áherslu minni á varnirnar.
Vígbúnaður okkar jókst hröðum skrefum, eins og við framast orkuðum.
Garðarnir hækkuðu stig af stigi. Fyrir hvert grjót, hverja sniddu sem
ég jók við var hann jafnharðan mættur að hækka sín megin, gaf ekki
þumlung eftir, slíkt var kappið og ögrunin.
Brátt höfðu garðarnir risið svo mjög að þeir byrgðu alla sýn á milli
okkar. Þá tók biðin við. Óvissa. Þrálátar vangaveltur um hvenær hann
léti til skarar skríða. Þar eð ekkert sást varð ég ávallt að vera á njósn við
garðinn; ég lá á hleri, bar eyra að hverri smugu ef nokkuð næmist í gegn.
Hvert þrusk og skrjáf – þey! – hugsanleg vísbending, hernaðarforskot,
lífgjöf.
Þess reyndist ekki langt að bíða að þrællinn sýndi mér tilræði. Svo
bar til í ákafa mínum og einbeitingu við varðstöðuna að ég rak mig
óvart í garðinn. Þessi augnabliks óaðgæsla varð mér afdrifarík. Sam-
stundis upplýsti hún fjandvininn um athafnir mínar. Og, sem verra var:
nákvæma staðsetningu. Heljarbjarg skall niður einmitt þar sem ég hafði
staðið. Til lukku hafði ég þá fært mig fáein skref, gerði mér strax grein
fyrir skyssu minni.
Nú þurfti ekki framar um að binda. Grið voru rofin. Ég tók á öllum
mínum kröftum, hóf upp hnullunginn og sendi aftur sömu leið, áleiðis
yfir garðinn. En þá bar svo við að hvernig sem ég reyndi að skila
flauginni sá andskoti minn ávallt við mér. Hún kom jafnharðan til baka,
hitti einlægt þann stað sem ég hafði látið vaða frá síðast. Loks hafði ég
mæðst svo mjög að ég sá mitt óvænna: þessum glettum yrði að linna. Ég
lét grjótið því liggja. Mælti þess í stað yfir garðinn, mynduglega og með
engum óvissum orðum, að frekar sæmdi drenghnokkum en fulltíða