Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Qupperneq 93

E y l ö n d
TMM 2011 · 3 93
Ég hló dátt – við granni minn hlógum báðir – á milli þess við náðum
aftur andanum. Ofan í másið reyndist hláturinn fullmikil átök fyrir
þrautpínd lungu vor og þind. Ákaft hóstakast leiddi af. Það hristi
lausan hroða og vessa í vitum mér. Ég ræskti mig vendilega, hrækti svo
á jörðina. Aðkomumennirnir horfðu þöglir á afurðirnar. Fýldu sumir
grön en sumir hrylltu sig opinskátt. Aðeins kóngurinn lét sér hvergi
bregða. Ég strauk handarbaki yfir munninn og mælti þungt og dræmt –
vandaði mig enda að brýna mál mitt sem mest:
Loks ertu hingað út kominn, Lubbi landkrabbi. Vart undrar mig þó
sá óratími sem tók að þér yxu hreðjar að leggja á pollinn milli okkar.
Síðast er við fundumst brast þér jafnvel móður að brúka vatn í haus þér
til kembingar, hvað þá meira. Var þó engi vanþörf á. Og munt nú sem
fyrr ætla þér gott til glóðar að slíta hér hræ og herleiða sakleysingja, þú
þinn armi nábítur og uppivöðsluseggur!
Kóngur leit aldrei í augu mér, né öðrum viðstöddum, heldur hélt til
aðdáunarverðrar streitu mildri og fjarrænni störu á óvissan punkt hátt
uppi yfir sjóndeildarhringnum. Á rósvörum hans, frábærlega litlum og
bústnum, flökti agnarsmátt bros, vart nema líkt og daufasta stjarna í
órafjarlægð. Spékoppar tindruðu í krítfölum kinnunum. Hann mælti
lágt og settlega nokkur orð til fulltrúa síns, án þess að líta á hann.
Tungutak hans var enn afbakaðra en fyrr, linmælt jóðl eða jarmur,
úrkynjað handan alls skilnings. Eftir mikið bugt og beygingar og að
afsögðum mjögflúruðum formála samkvæmt öllum hirðsiðum og
prótókollum komst fulltrúinn loks að efninu.
Þar eð þér þráspyrjið vorum vér raunar hingað fluttir á skipi lendra
manna vorra héðanættaðra, að þeirra eigin ósk og frumkvæði. Er
föruneyti vort fámennt og finnst eigi eggvopn þar með, utan smákuta
til yddingar fjaðurstöfum vorum sem einir vopna brúkast nú á tíð í
skiptum okkar Eylendinga. Annars er um skens yðvart að segja, sem
jafnan fyrr, að það gremur oss hvorki né gleður fremur en geip óvita og
þorpseðjóta endranær.
Málpípan gerði hvíld og gjóaði augum hundslega á kónginn, kyngdi
svo og hélt áfram er sá hafði lygnt aftur augum, kinkað örlítið kolli til
samþykkis.
Þér réttuð oss forðum fingurinn. Nú höfum vér fregnað að yður
mörlöndum sé í mun að hneigja í vora átt annað og meira en einbera
löngustöng yðvarra. Erum vér hingað út sigldir að signera og innsigla
sáttmála þess efnis.
Þvaður! hrópaði ég. Þvættingur! Hryðjuverk! Landráð! Ég hefði risið
upp og velgt dónanum undir uggum, skorti þar aðeins þrek til. Svo