Tímarit Máls og menningar - 01.09.2011, Page 96

F i n n u r Þ ó r Vi l h j á l m s s o n
96 TMM 2011 · 3
viss að granna mínum væri eins farið. Mér varð litið á hann, ef það gæti
orðið okkur báðum til hughreystingar. En vei mér aumum! Ég sá sama
fláráða bliki og áður bregða fyrir í augum hans. Sömu lævísi og rag-
mennsku. Fallvelti, tvískinnungi. Hann var á báðum áttum. Svo lítið
bar á vó hann og mat.
Keyptur maður? – kotræfill ella? Lönd eða bönd? Mör eða hor?
Hygðist hann svíkja var mér nauðugur einn kostur. Nú var hver
sjálfum sér næstur. Ekki gat ég átt fjör mitt og framgang alla daga undir
þeim þrjóti.
Bókfellið bærðist með golunni í hönskuðum höndum kóngsmanns-
ins.
Ég brá við snöggt og þreif það af honum, varð sjónarmun fyrri granna
mínum þar sem áður. Hin velydda fjöður fylgdi. Kóngsmaður sagði ekk-
ert um málið frekar. Bað mig bara flatri röddu að signera nú nógu stórt
og skýrt; og að gefnu tilefni, náðarsamlegast: með réttu nafni, engin
bellibrögð nú.
Ég stakk út hinn beiska bikar. Hné þvínæst niður, nær öngviti,
örmagna, miður mín.
Kóngsmaður rúllaði blístrandi upp bókfellinu, skyggndist til skips.
Kóngur sjálfur sté þá fram úr hópi manna sinna. Hann brosti milt og
laut niður að mér, strauk mér um vanga og tautaði, nær því við sjálfan
sig:
Kære lille Eylending, altíð að ljósta sik sjálfan.
Ég sökk í hin dýpstu myrkur.