Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Síða 26

H a u k u r I n g va r s s o n
26 TMM 2012 · 2
höfundarferli, kannski svolítið lágstemmt upphaf en það var meðvitað að
fara ekki of geyst fram.“
Milli ljóðabókanna tveggja ritstýrði Sölvi Björn Ljóðum ungra skálda
en sú bók hafði að geyma ljóð eftir höfunda á aldrinum 17 til 30 ára. Sum
skáldanna, eins og t.d. Andri Snær Magnason og Sigurbjörg Þrastardóttir
höfðu þegar getið sér nafn en önnur voru algjörlega óþekkt. Vinnan við
bókina gerði Sölva kleift að kynna sér það sem önnur skáld á hans reki voru
að fást við en sjálfur átti hann ekki ljóð í bókinni. Hann segist að sér hafi
sjálfum fundist hann eiga meiri samleið með þeim skáldum sem áttu hefð­
bundin ljóð í bókinni en þeim sem ortu órímað án þess þó að hann hafi tekið
sér stöðu á einhverjum tilteknum bás eða fundist hann vera hluti ákveðinnar
kynslóðar eða bylgju. Hann var fráleitt orðinn þroskaður höfundur, að eigin
sögn, og ekki kominn með mótaða skáldskaparsýn:
„Ég orti vísur sem krakki, leirburð eins og gengur og gerist. En svo fann
ég að þetta átti við mig og sem unglingur datt ég í Stein Steinarr, apaði eftir
honum. Það eru nokkur ljóð í þessum fyrstu bókum sem eru ort í hans stíl.
Hann vann náttúrulega í þessu hefðbundna formi lengi vel og þessi fimmliða
háttur sem hann orti gjarna undir heillaði mig mikið. Ég hef nú gluggað í
þýðingar mínar á Keats svona síðar meir og komið auga á bragvillur svo
ég hef nú ekkert alveg verið búinn að negla þetta. En formið, þessi íslenska
bragfræði höfðaði mjög sterkt til mín – bara sem músík – og gerir enn. Það
er eiginlega ekki fyrr en fyrst núna upp á síðkastið sem ég hef getað hnoðað
saman einhverju óstuðluðu og órímuðu. Þannig að þetta sat í mér.“
FERðALAG
Þú leggur upp í langferð einn á báti
í leyndri blekking þess sem hjartað ann.
Þú óskar þess að ferðast firrtur gráti
og finna það sem enginn annar fann.
En vegferð þín er engu ólík hinna
svo enginn maður sér þar nokkurn mun.
Þín sorg er vís því sjálfur munt þú finna
hinn sama veg og sömu tilætlun.
Þú ferðast sömu götu og hinir gengu,
svo gleymist allt sem þér var gert í vil.
Því vegferð þín er eilíf leit að engu
og endastöð þess vegs er ekki til.3
Í Vökunóttum glatunshundsins er afstaða ljóðmælanda til þess heims sem
hann lýsir breytt; í stað þess að ‚apa‘ eftir eldri skáldum er unnið úr skáld­
skap þeirra sjálfstætt og afstaðan gjarnan írónísk. Í titilljóðinu yrkir Sölvi
Björn t.d. um skáld og rithöfunda sem gerðu París að fyrirheitna landi ungra