Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Page 68
S o f f í a B j a r n a d ó t t i r
68 TMM 2012 · 2
svo hvarfstu
inn í myrkrið
og ég stóð í ljósinu
rammvillt í sárum
með ósögð orð
eins og hráviði í hjartanu
þrálátan
grátstaf í kverkunum
og svart tómarúm
eins og helli í höfðinu
þar sem bergmálið
hangir frosið í loftinu
hangir eins og kerti
á hvolfi frosið í loftinu66
Elskhuginn hvarf í myrkrið. Kuldi, myrkur, og mold eru endurtekin stef í
ljóðinu, stef sem fylgja sorginni og nærveru dauðans. En það eru orðin sjálf
sem tengja saman líf og dauða; falleg, ósögð, innantóm, lúmsk orð og lygin,
lifandi, hikstalaus og síðustu orðin. En konan er ekki með fullan munn
af orðum heldur „með fullan munninn af mold“67 og henni líður eins og
dáinn elskhuginn skrifi í gegnum sig.68 Hún er sjálf sem kviksett í bergmáli
dauðans líkt og Ekkó. Ljóðmælandi tengist dauðanum með ást sinni til hins
látna, og í þessu samspili ástar og dauða, upp úr moldinni, verður til skáld
skapurinn:
ég er og verð mold
ég er frostið og hlákan
krumminn sem krunkar
og áin sem siglir til sjávar
upphafið endirinn
ég er alfa og ómega
kona sem býr í hvalbeinskjallara
ég er skapari allra falsaðra skapara
harðstjórinn frumstæði
dómstóllinn ég er múrinn
þetta stílhreina virki milli
þess sem ég hugsa og þess sem ég segi69
Í sorginni ásakar ljóðmælandi sjálfan sig fyrir að skapa list úr dauðanum.
En í hennar orðum býr upphafið og endirinn. Eins og áður hefur verið nefnt