Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Síða 81

Ú r D a g b ó k u m M a t t h í a s a r
TMM 2012 · 2 81
Reykjavíkur, var maðurinn horfinn úr bílnum, en Ragnar geymdi hnakkinn
sem táknlegan vitnisburð um þetta óskiljanlega undur.
Hef fengið skeyti og blóm, hef fengið nokkrar fallegar hugsanir og er þakk­
látur fyrir það. Fór einn í Kristskirkju klukkan sex. Gekk einnig dálítið úti í
snjónum, gekk inní augu konu sem ég hafði hitt áður í löngu ortu ljóði.
Eða er það óort, ég veit það ekki.
13. janúar, fimmtudagur
Fórum í fimmtugsafmæli Valgerðar Bjarnadóttur. Það rifjaði margt upp frá
gömlum tíma og flestir sem þar voru minntu á allar þessar margbreytilegu
skútur sem einu sinni voru undir fullum seglum, en liggja nú að mestu við
akkeri. Og það er tekið að fjara undan þeim.
Einu sinni fórum við Valgerður á báti yfir Þingvallavatn. Þá skall hann á
með hvössum vindi og ég átti fullt í fangi með að hemja bátinn.
Hanna sagði mér síðar að Bjarni hefði verið órólegur og staðið með kíkinn
í stofunni á konungshúsinu, horft út um gluggann og fylgzt með okkur
þarna á úfnu vatninu þar til við komum að landi.
Þá létti honum.
En þannig er líklega fylgzt með okkur, án þess við vitum. Einhver stendur
við gluggann og horfir út úr kikkertglasinu. Einhverjum er líklega ekki
sama, hvernig okkur reiðir af.
Og þannig komum við öll einhvern tíma að landi. En þegar þar að kemur
er harla ólíklegt að við þekkjum ströndina.
25. febrúar, föstudagur
Borðaði hádegisverð með Kristjáni Karlssyni. Sögðum margt spaklegt að
venju. Ákvað að birta Kristnitökukvæði Kristjáns á heilsíðu í Lesbók, held
hann sé ánægður með það. Kristján fór góðum orðum um síðustu kvæði
mín, sagði að þau væru frjáls og gjöful. Það verkaði mjög vel á sig. Hann sagði
engu líkara en ég stæði eins og sá sem gæfi fuglum úr lófa sínum, dreifði
kvæðunum eins og maður gefur fuglum. Mér líkaði það ágætlega. Síðar
minntist hann aftur á fugla og vitnaði í Jeftúsjenkó, sagði að hann hefði sagt
eitthvað á þá leið þegar Sovétríkin leystust upp, að nú ætti að leyfa fuglunum
að fljúga í burtu. Það voru leppríkin á landamærum Rússlands.
Ég sagði Kristjáni að ég hefði í kvæðinu Haustið er vor í meinum skír­
skotað í Tímann og vatnið, þ.e. þrönga hugmynd Steins og reynt að opna
hana; sprengja henni leið inn í samtímann. Honum leizt vel á þá afstöðu og
sagði að mér væri ekki einungis leyfilegt að gera það, heldur ætti ég að gera
það. Afstaða mín til Steins er önnur en hans. Ástæðan er einfaldlega sú að
Steinn var einskonar lærimeistari minn, ég var svo miklu yngri en hann, en
Kristján var nánast jafnoki hans þegar þeir hittust á sínum tíma.