Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Side 95

F r e s s k e t t i r
TMM 2012 · 2 95
við útidyrnar og mjálmaði ámátlega. „Grettir!“ hrópaði Bragi og hljóp til
kattarins. Grettir vildi ekki fara með þeim í lyftuna en hljóp stigana upp á
fimmtu hæð.
En allt í einu hafði hann ekki sést í heila viku. „Iss, hann kemur aftur,“
sagði Bragi óbilandi í trúnni sem fyrr en þó óttasleginn. En þremur vikum
síðar hafði kötturinn enn ekki skilað sér heim. Það var met.
„Hann ratar auðvitað ekki eins vel og heima,“ sagði Óskar og talaði enn
um gamla hverfið sem heima.
„Hann Grettir er svo flinkur að rata, hann skilar sér, hann er bara svo
mikill flökkuköttur,“ sagði Bragi í sinni vanalegu bjartsýni en fór nú að leita
að kettinum í hverfinu klukkutímum saman, oft langt fram á kvöld. En án
árangurs.
Um það bil þremur mánuðum seinna virtist hann loks hafa gefið upp alla
von. Þá sagði hann, bitrum rómi: „Ef mamma hefði ekki flutt með okkur
hingað væri Grettir ekki týndur.“
Það síðasta úr góða lífinu var horfið.
***
Besta ráðið til að slá á ótímabæra bjórlöngun er að skella sér í ræktina. Ekkert
skilur betur út gremju, eirðarleysi og óljósa depurð frá líkams­ og hugar­
starfseminni. Hann hleypur í hálftíma á brettinu, teygir vel á lærum og
kálfum og tekur síðan góða rispu á bekknum: tíu sinnum 50, 60 og 70 kíló,
þrisvar 80 og einu sinni 90. Hann svíður í brjóstvöðvana. Tekur tvíhöfða og
þríhöfða með þungum handlóðum og puðar síðan lengi í róðrarvélinni til að
styrkja bakið. Gerir magaæfingar og nýtur þess að finna kviðvöðvana bólgna
og verða grjótharða eins og í ungum manni.
Vellíðan gagntekur hann í sturtunni. En þegar hann er búinn að þvo sér
svimar hann skyndilega, sér ekki út úr augum eitt augnablik, festir þau síðan
á handklæðinu sínu þar sem það hangir á snaganum. Um leið hverfur hann
33 ár aftur í tímann, þegar hann kom úr sturtunni eftir leikfimitímann;
þetta var skömmu eftir að þau fluttu í nýja hverfið. Um leið og hann tók
handklæðið af snaganum hrifsaði einn af nýju bekkjarfélögunum hans
það úr höndum hans, vafði því utan um sig, yfir sitt eigið handklæði, og
hrópaði: „Æ, sorrí, ég er svo feitur að ég þarf tvö handklæði.“ Hinir strák­
arnir fylgdust glottandi með.
Undrunin skall á honum og síðan uppgötvunin: svona var komið fyrir
honum, í þessum skóla var hann ekkert, bara nýr strákur, sonur fátækrar
ekkju. En í næstu andrá fann hann nærveru föður síns, í huganum sá hann
sterklegan handlegginn og hvíta uppbretta skyrtuermina, róleg röddin sagði
honum til, gerði hann yfirvegaðan og klókan.
Óskar þóttist bresta í grát og vældi: „Æ, nú verð ég að sitja hérna allsber
þar til ég þorna og kemst ekki í landafræði til Hildu skræku.“ – Strákarnir