Tímarit Máls og menningar - 01.09.2012, Qupperneq 107

K l e i s t í Th u n
TMM 2012 · 2 107
orðið svolítið svalt. Sveitabæir koma í ljós. Það er ekkert annað, svona fínar
fasteignir í fjallasveit? Áfram. Allt flýgur framhjá og sekkur, þegar horft er út,
allt dansar, snýst og hverfur. Margt er þegar hulið slæðum haustsins og allt er
svolítið gyllt vegna svolítils sólskins sem kemur fram milli skýjanna. Hvílíkt
gull, hve það glampar og að maður skuli bara geta fundið það í skítnum.
Hæðir, klettaveggir, dalir, kirkjur, þorp, iðjuleysingjar, börn, tré, vindur, ský,
ja hérna hér? Er það eitthvað merkilegt? Er þetta ekki bara ómerkilegt dót til
að henda? Kleist sér ekkert. Hann dreymir um ský og myndir og svolítið um
elskulegar, mildar, strjúkandi hendur. Hvernig líður þér? spyr systirin. Kleist
kiprar munninn og reynir að brosa. Það tekst, en er erfitt. Honum líður eins
og hann hafi þurft að fjarlægja bjarg frá munni sínum til að geta brosað.
Systir hans vogar sér að minnast varlega á að hann ætti kannski fljótlega
að taka sér eitthvað þarflegt fyrir hendur. Hann kinkar kolli, hann er sjálfur
sömu skoðunar. Um skilningarvit hans leiftra bjartir, syngjandi geislar. Ef
hann á að segja alveg eins og er, líður honum bara vel; hryggur, líður samt
vel. Það er eitthvað sem veldur honum sársauka, já, rétt er það, en það er ekki
í brjóstinu og heldur ekki í lungunum, ekki í höfðinu, ha? Er það virkilega?
Hvergi nokkurs staðar? Jú reyndar, svona svolítið einhvers staðar, það er
eitthvað en ekki hægt að segja nákvæmlega hvar. Ítem, þetta er ekkert til að
tala um. Hann segir eitthvað, svo koma augnablik þegar hann er beinlínis
barnslega glaður og þá verður systir hans auðvitað dálítið ströng og hörð á
svipinn, bara til að sýna honum aðeins hvernig hann sé að spila með líf sitt.
Stúlkan er jú af Kleistættinni og hefur fengið uppeldi sem bróðir hennar
ætlaði að henda frá sér. Hún er auðvitað himinglöð yfir því að honum líður
betur. Áfram, hó, hó, það er aldeilis ferð á vagninum. En að lokum verðum
við að láta hann fara sína leið, póstvagninn, og alveg að lokum mætti bæta
við þeirri athugasemd að á framhlið hússins þar sem Kleist bjó, hangir nú
marmaraplata þar sem kemur fram hver hafi lifað þar og skrifað. Ferðafólk í
alpafjallahugleiðingum getur lesið það, börn frá Thun lesa það og stafa, bók­
staf fyrir bókstaf, og horfa svo spyrjandi í augu hvert annars. Gyðingur getur
lesið það og kristinn maður líka, ef hann hefur tíma og lestin ekki alveg að
fara, Tyrki, svala, hafi hún yfirleitt áhuga á því, og líka ég, ég get lesið það
aftur öðru hvoru. Thun stendur þar sem Bernar­hálendið byrjar og þangað
koma árlega þúsundir ferðamanna. Ég ætti að þekkja þetta hérað eitthvað,
því ég vann þar eitt sinn sem bjórbruggunarhlutafélagsstarfsmaður. Svæðið
er mun fallegra en ég hef getað lýst því, vatnið er helmingi blárra, himinninn
þrisvar sinnum fallegri. Fyrir fjórum árum var, að ég held, haldin iðnsýning
í Thun.