Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Síða 30

Þ ó r a r i n n L e i f s s o n
30 TMM 2013 · 1
Hann svaraði stuttur í spuna: „Nej, det er for meget.“ Það útleggst sem: „Nei
það er einum of,“ og hægt að túlka það á ýmsa vegu.
Ole náði aldrei að klára síðasta hluta herferðarinnar, því var reddað í
umbroti. Hálfu ári eftir andlát hans var 500.000 litprentuðum bæklingum
dreift í skóla við mikinn fögnuð nemenda.
Það er freistandi að velta vöngum yfir því hvort tóbaksherferðin hafi
átt sinn þátt í því að rugla enn frekar sjálfsmynd Ole Lund Kirkegaard.
Hann sem hafði alla tíð verið á móti pólitískri rétthugsun og því að predika
yfir hausamótum lesenda var á góðri leið með að verða æðstiprestur
heilsuræktar.
Fullnuma drykkjumaður
Ole fór að gefa sig allan í drykkjuna. Hann ræktaði núið sem aldrei fyrr.
Reykti eins og strompur, drakk eins og rotþró, vakti allar nætur. Þegar hann
var fullur átti hann til að gera allt vitlaust: ráðast inn í stofu nágrannans og
mála yfir myndir með lakki, klifra allsber upp í tré eða splæsa Spánarferð á
vini sína.
Núna var Ole orðinn að fullnuma drykkjumanni. Þegar hann var ekki að
leita að felustöðum fyrir vínflöskur sem konan hans fann jafnóðum og fyllti
af vatni, þá hjólaði hann um sveitirnar í leit að kaupmönnum sem þekktu
hann ekki svo enginn gæti séð hvað hann hamstraði mikið af áfengi. Þegar
lá sæmilega á honum fór hann í reiðtúra á hestinum Kika sem hann hafði
gefið eldri dóttur sinni. Loks kom að því að Anne Lise lét leggja skáldið inn
á geðdeild eftir að hann hafði fengið tremma. Afvötnunin byrjaði ekki vel
því Ole reyndi að hoppa út um gluggann fyrsta daginn. Síðan lá hann inni í
viku og var kominn í heldur betra skap undir lokin. Dvölin endaði svo með
því að hann sjarmeraði sig út úr viðtali við geðlækni.
Eftir þetta reyndi Anne Lise að stýra drykkju Ole með antabusi. Þá upp-
hófst ægilegt tímabil með deilum um hvenær ætti að taka lyfin og hvenær
ekki. Loks gafst Anne Lise upp, heimtaði skilnað og flutti í næsta bæ með
stelpurnar í lok ársins 1978 en Ole leigði lítið hús fimm eða sex kílómetra frá
þeim uppi á lítilli hæð fyrir ofan þorpið Breth.
Nú var hann endanlega farinn í hundana. Hann bjó einn, átti hvorki konu
né kærustu, gat ekki klárað neitt, var löngu hættur að reyna að skila af sér á
réttum tíma og átti í verulegum vandræðum með að klára bókina um Fróða
og grislingana. Þetta átti að vera krimmi fyrir börn en hann var í mesta basli
við að binda endahnút á söguna.
Ole hafði engan áhuga á að sýsla með peninga þannig að þrátt fyrir ágætis
tekjur af bóksölu var hann orðinn mjög blankur. Fyrir vikið neyddist hann
til að halda áfram að fara í upplestrarferðir sem var ekki lítið mál fyrir mann
sem var farinn að drekka sig fullan áður en hann las upp.