Tímarit Máls og menningar - 01.03.2013, Qupperneq 126

„ B i s n i s s m a ð u r e ð a æ v i n t ý r a f u g l“
126 TMM 2013 · 1
er hún vandari. En eftir símtalið um daginn fór ég að hugsa nánar um bók
númer eitt og á (eða má) koma á undan þessari. Og ég fór að hugsa um hvort
ég gæti lokið við hana nú í sumar, eftir að þú sagðir mér, Björg, að ekki væri
of seint að koma með handrit í ágúst. Nema ég byrjaði að skrifa þessa bók
nú um helgina og er kominn á fleygiferð. Ég vona að mér takist að ljúka við
hana á nefndum tíma.
Vandinn sem ég átti í vegna bókarinnar sem ég var að ljúka við fólst í
því eingöngu, að mér leiddist að vera að leiða lesandann inní verkið með
lýsíngum á húsi og umhverfi. En um leið og ég hef skrifað þetta er allt ljóst
fyrir lesandanum þegar hann kemur að bókinni sem ég var að ljúka við.
Vandamálið er leyst. Því ég ætla að láta mér takast að gera þessa nýju bók
það innilega í sjálfu sér, jafnvel þótt hún gegni því hlutverki að vera nokkurs
konar inngángur að annarri bók, að enginn þurfi að sofna á milli lína. Ég
ætla að taka fyrir andrúmsloft húss og þorps og þeirra Dönnu og Walkers.
En um leið og ég hef gert þetta er önnur bókin orðin „hrein“: laus við allt
nema sjálft erindið, hið yndislega erindi, sem er flöt og kostuleg klikkun.
Gángi ykkur allt í haginn.
(sign.)
Óljóst er um þessa sögu, en svo er að skilja sem hún hafi verið skrifuð til að gera
Sáðmenn aðgengilegri. Um þetta leyti fluttum við Matthías Viðar Sæmundsson
þátti um Steinar í ríkisútvarpið. Fleiri tóku þátt í f lutningnum en við tveir, svo sem
skáldið Jón Óskar, sem var gamall kunningi Steinars, Skagamaður eins og hann og
líka djassspilari. Steinar skrifaði Jóni af því tilefni:
25. júní 84.
Góðan daginn Jón.
Ég hlustaði á útvarpsþáttinn í gær. Og að heyra í þér maður, og þeim
hinum! Þvílíkir óviðbjarganlegir sérvitríngar!
Fari maður að minnast á þá gömlu hallærislegu daga, þá man ég að talað
var um eitt og annað sem var árum burt frá mínum skilníngi: tendens,
idealisma, theóríu, mystik og fleira, en ég gapti ans uxi og kom ekki upp
neinu viðeigandi orði þegar til mín var vikið um efni í talið. Ég hafði ekki
hina minnstu hugmynd um hvað þetta væri í raun og veru: skáldskapur!
Samt vorum við öllum stundum að tala um skáldskap! Og hvort þú varst
ekki listamaður! Lást allur í þönkum um það form og þá stíla sem skáld-
skapur er jafnan að heimta. Hvað annað! Hvernig getur listamaður um
annað talað en listina! Og ég hafði vissulega nóg að hugsa um: að hrífast,
einfaldlega hrífast, og nálgast þar með eitthvað þann undarlega og einstæða
anda sem þessum stöku fuglum fylgir ævinlega.
Nú jæja, ég hætti þessu, því það verður víst aldrei neinu tauti við sérvitrínga
komið hvort eð er, og hana nú.
Gángi þér allt í haginn,
(sign.)