Tímarit Máls og menningar - 01.09.2015, Qupperneq 98

98 TMM 2015 · 3
B ó k m e n n t a h á t í ð
gólfinu í myrkrinu og hann sé nokkuð viss um að það sé enn ljóslaust þarna
inni. Ég kalla til hans að það sé alveg sjálfsagt.
Ég á ekkert vasaljós. Af einhverri ástæðu leita ég samt og róta í skúffunum
svo hann heyri í mér. Að lokum tek ég kerti og eldspýtnastokk og fer niður
til hans.
Þetta er allt of hættulegt, segir hann. Maður á ekki að vera með kertaljós
í kjallaranum. Hugsaðu um allar málningarföturnar, þær eru beinlínis elds-
matur. En ef ég færi með honum niður í kjallarann og einbeitti mér eingöngu
að því að halda kertinu fyrir hann, þá gæti hann leitað. Það er að segja ef ég
mætti vera að.
Sem betur fer man ég eftir hjólaluktunum. Ég hleyp upp, sæki þær í
kápuvasann og hleyp aftur niður til hans. Hann festir aðra luktina við rúllu-
kragann á peysunni sinni og heldur á hinni í hendinni. Hann fer aftur niður
í kjallara, ég sest á litlu kommóðuna sem hann hafði lagt frá sér.
Ég heyri að hann leitar niðri án þess að finna myndina. Hann kallar upp
til mín og spyr hvort ég eigi þennan fína hægindastól sem standi úti á miðju
gólfi. Ég kalla til baka að hann tilheyri lagnafyrirtækinu. Hann skilur ekki
að þeir skuli láta svo góðan hægindastól rykfalla og gleymast þarna niðri.
Svo spyr hann hvort hann megi nota salernið fyrst hann sé nú á annað borð
kominn niður í kjallarann. Sjálfsagt, kalla ég og fer að raula fyrir munni mér.
Hann kemur upp úr kjallaranum aftur og spyr hvort hann megi vera svo
frakkur að biðja um að fá afnot af handlauginni í íbúðinni minni. Hann sé
nú einu sinni þannig gerður að hann vilji gjarna þvo sér um hendurnar eftir
að hafa verið á salerninu. Ég læt hann ganga á undan mér upp tröppurnar.
Hann þvær sér vandlega um hendurnar í eldhúsinu og þurrkar þær á bux-
unum sínum. Þær eru hvort sem er rennblautar, segir hann og lyftir lokinu
af pottinum með ítalska réttinum. Ég spyr hvort hann vilji fá vatnsglas áður
en gestirnir komi. Hann þiggur það með þökkum.
Hann fer inn í stofuna og segir að það sé ótrúlegt hvað húsgögn geti breytt
miklu. Þarna í horninu hafi sjónvarpið hans staðið en borðstofuborðið hafi
verið á sama stað. Hann kannast við kvist í bjálkanum yfir sófanum og spyr
hvort enn trekki svo mikið að hægt sé að slökkva kertaljós fyrir framan
gluggann. Ég segist ekki vita það. Hann spyr hvort hann megi sýna mér það
og biður mig um að sækja kertið og eldspýturnar. Hann kveikir á kertinu,
heldur því fyrir framan gluggann, loginn slokknar, hann kinkar kolli.
Hann drekkur vatnið í smásopum. Ergilegt með myndina, segir hann.
Bróðir hans hafi gefið honum hana þegar hann varð fullveðja. Myndin er af
sólfífli með ræturnar í sjónum, hann fékk hana í 21 árs afmælisgjöf. Núna
sé hann 41 árs. Hvað sé ég gömul? 32 ára, segi ég. Það er nú ekki alveg satt.
Meðan hann situr og rifjar upp útsýnið fer ég inn í svefnherbergi. Ég tek
myndina í flýti af veggnum og sting henni undir rúmið. Svo kemur hann
á eftir mér. Hann segir að rúmið hans hafi verið á sama stað en það séu
heldur ekki margir möguleikar fyrir hendi. Hann spyr hvar ég hafi keypt