Tímarit Máls og menningar - 01.09.2005, Side 19

Gjöfin
Þess í stað barst að þjálfuðum veiðimannseyrum mínum skrjáf
óstyrkra vængja og þær sáru stunur sem sitja fastar í barkanum.
Ég fleygði frá mér ljóskerinu og háfnum. Á næsta augnabliki var
ég staddur í forgarðinum, andartaki síðar hljóp ég upp tröppurnar
að hásætissalnum - og þar hratt ég upp dyrunum:
Ástandið í salnum var sjúkt, margir englanna hlógu af skelf-
ingu, aðrir grétu holum hlátri, enn aðrir hlógu og grétu í senn.
Ófanímarnir höfðu fleygt af sér dragkyrtlunum og krupu með
ennin þétt við kaldar hásætiströppurnar og létu nú hnútasvipurn-
ar ganga á logandi herðum sínum. Yngstu bræðurnir hlupu um sal-
arkynnin, stefnulaust eins og smábörn, og görguðu nafn föðurins í
sífellu. Þeir viðkvæmustu studdust við súlur og bekki og ældu með
krampaköstum svo útfrymið gaus upp úr þeim og flóði frítt um
azúrblá himnagólfin. En undir hroðalegu sjónarspilinu lá hvískrið
sem myndast þegar örvæntingin eina leitar út í flugfjaðrirnar svo
fanirnar titra og loftið leikur um þær með háu blísturhljóði eins og
ýlustrá í barnsmunni; hljóðið sem hafði rofið múrana umhverfis
höllina og borist mér í heimtröðinni: Hið sanna neyðaróp engl-
anna: - Hann er allur!
Hugsuninni laust niður í huga minn og andartak lamaði hún
búkinn: Hið óhugsandi hafði gerst! Og ég var við það að falla fram
á knén þegar ég fann fnykinn. Um nasirnar lék þefur sem aldrei
fyrr hafði fundist í vistarverum föður míns og fram til þessa verið
útlægur á himnum. Því veraldirnar sem hann skapaði, með öll-
um sínum kvikindum og gróðri, og veröld hans sjálfs máttu ekki
snertast. Ekki frekar en ljós og myrkur, eins og hann sagði sjálfur.
En lyktin sem mettaði nú loftið í höll hans var lyktin af blóði og
hlandi, saur og sæði, hori og fitu.
Ég leit á föðurinn sem sat makindalegur í hásæti sínu. Af lát-
bragði hans að dæma var allt í himnalagi; ísbjart höfuðið drúpti
lítið eitt og hann skoðaði eitthvað smátt í lófa sér. Honum til
vinstri handar stóð Mikael og virtist vera sá eini sem hafði stjórn
á tilfinningum sínum. En ég sem þekkti Mikael betur en nokk-
ur annar sá að brosið sem lék um varir hans var gamalkunnugt
glottið sem hann setti upp þegar hann játaði sig sigraðan í leikjum
okkar. Hann kinkaði hægt kolli til mín en hafði ekki augun af því
sem faðir okkar hélt á.
TMM 2005 • 3
17